«Και ο πρίγκιπας αγάπησε την πριγκίπισσα, παντρεύτηκαν και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Από μικροί μεγαλώνουμε ακούγοντας τις γιαγιάδες μας και τους γονείς μας να λένε «να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, θέλω να σε δω νυφούλα» κτλ. Ρομαντικές ιστορίες που ποτέ δεν κάνουν λόγο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι πρίγκιπες όταν γίνονται γονείς.
Η καθημερινότητα των γονιών δεν είναι πάντα τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη ,όσο παρουσιάζεται στα παραμύθια και πλέον στις διαφημίσεις και τα ΜΜΕ. Οι γονείς καλούνται να λύσουν διάφορα προβλήματα μέσα στην οικογένεια, που σε συνδυασμό με τις επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις τους, κάποιες φορές φαίνονται τεράστια. Γι’ αυτό επιζητούν λύσεις για να διαχειριστούν το άγχος της βεβαρημένης, λόγω οικονομικο-πολιτικών συνθηκών, καθημερινότητας και επιθυμούν την επίλυση των διαπροσωπικών τους συγκρούσεων.
Στις ομάδες γονέων που πραγματοποιούμε στα ΔΕΝ προσπαθούμε με βιωματικό τρόπο να απελευθερώσουμε τους γονείς από τους προσωπικούς τους φόβους και τους βοηθούμε να δουν με θετική ματιά την καθημερινότητα και να διαχειριστούν με ψυχραιμία και αισιοδοξία τις οικογενειακές σχέσεις. Το να είσαι γονιός είναι μεν ένα «επάγγελμα» χωρίς άδειες, χωρίς αργίες και διακοπές αλλά δεν σημαίνει ότι έχεις μόνο παιδιά και ότι έχεις μόνο αυτό το ρόλο στη ζωή σου. Θέλουμε οι γονείς να νιώσουν ότι δεν χρειάζεται να αγωνιούν να γίνουν  ή ότι είναι οι τέλειοι γονείς αλλά απλά γονείς που αναρωτιούνται και προβληματίζονται, ότι δεν υπάρχουν τέλεια παιδιά αλλά απλά παιδιά με αγωνίες, όνειρα και φόβους και ότι  δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, αλλά πολλοί και διαφορετικοί δρόμοι και τρόποι επικοινωνίας.
Σκοπός των ομάδων μας είναι η ανάπτυξη των γονέων σε γνωστικό και συναισθηματικό επίπεδο όσον αφορά τους διάφορους ρόλους τους και την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια. Επίσης, να υιοθετήσουν μια θετική στάση σε θέματα που αφορούν την οικογένεια, να αποδέχονται την διαφορετικότητα και να ενθαρρύνουν τόσο τον εαυτό τους όσο και τα παιδιά τους να μοιράζονται, να εκφράζονται και να προσπαθούν από κοινού να βρουν τρόπους συνύπαρξης.

Πώς θα περιγράφαμε την πορεία της ομάδας μας - αν ήταν ένα ταξίδι;

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Συνειδητοποίησα πως γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον (μαμά-παιδί). Πράγματα που είναι σημαντικά για μένα είδα πως αναγνωρίζονται και από το παιδί μου.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ: Συνειδητοποίησα τις αξίες και τα πιστεύω που έχω περάσει στο παιδί μου και ελπίζω αυτό να συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο.

ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Το μέλλον μας είναι τα παιδιά μας και είναι τα πρόσωπα που δίνουμε μεγάλη αξία. Για αυτό το λόγο το να τους συμπεριφερόμαστε με υπομονή, το να περνάμε χρόνο με τα παιδιά μας και να περιμένουμε την ανταπόκριση τους είναι το καλύτερα που μπορούμε να κάνουμε.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Μέσα από αυτές τις συναντήσεις βρήκα την δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω πως η οικογένεια είναι το παν. Ο χρόνος περνάει και πρέπει να αξιοποιούμε την κάθε στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Το γεγονός ότι έχασα την πρώτη συνάντηση με στεναχώρησε, όμως έμαθα από την υπόλοιπη ομάδα τι είχαν κάνει και προσπάθησα όσο μπορούσα να το δοκιμάσουμε με την κόρη μου για να μην έχουμε χάσει τίποτα.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Συνειδητοποίησα πως πρέπει να ενδιαφερόμαστε περισσότερο με τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να νευριάζουμε με το θέμα των σχολικών υποχρεώσεων. Προσπαθώ πια να είμαι πιο υπομονετική.

ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Μου έμεινε η αίσθηση της σημασίας να κάνουμε πράγματα μαζί. Όπως να πηγαίνουμε στη θάλασσα οικογενειακά. Όμως επειδή ο μπαμπάς μας δουλεύει αρκετά αυτό είναι δύσκολο να το πετύχουμε.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Μέσα σε αυτές τις τέσσερις συναντήσεις άρχισα και δοκιμάζω πράγματα που δεν τα είχα ξαναδοκιμάσει. Όπως να είμαι πιο υπομονετική. Λόγω οικογενειακών προβλημάτων κάνω μια θεραπεία και πολλές φορές ξεσπάω πάνω στην κόρη μου που δεν φταίει σε τίποτα. Πιστεύω, πως με αυτά που έμαθα στις ομάδες αυτές θα καλυτερέψουμε τις ζωές μας. Γιατί συνειδητοποίησα πως πολλές φορές δίνουμε μεγάλες διαστάσεις σε πράγματα που πρέπει να λυθούν σε επίπεδο ενηλίκων χωρίς να το μεταδίδουμε στα παιδιά μας.

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Στην πρώτη συνάντηση δοκιμαστήκαμε στο κομμάτι του πόσο γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον. Πόσο καλά γνωρίζω τα παιδιά μου και πόσο αυτά εμένα.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Από την δεύτερη συνάντηση μου έμεινε η εικόνα του πως μας βλέπουν και μας αξιολογούν τα ίδια μας τα παιδιά και τι απαιτήσεις έχουν από εμάς.

ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Έμαθα την σημασία της λέξης οικογένεια και μοιράζομαι… Σημαντικές έννοιες για ένα καλό μέλλον.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Συνειδητοποίησα πως για μια καλή και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή χρειάζεται να αλλάξω κάποιες «κακές» συνήθειες που τους ενοχλούν.

Στις συναντήσεις αυτές συνειδητοποίησα κατά πόσο καλά γνωρίζω το παιδί μου. Έμαθα και άκουσα πως θέλει το παιδί μου να του συμπεριφέρομαι. Συνειδητοποίησα πως πρέπει να περνάμε περισσότερο ποιοτικό χρόνο μαζί σαν οικογένεια.

- ομάδα γονέων-παιδιών στην Κομοτηνή

Καλά που σας γνώρισα. Σας αγαπώ πολύ!

Νέες γνώσεις. Νέοι φίλοι. Ωραίες στιγμές.

Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από εσάς, καλά που υπάρχετε. Ευχαριστούμε για την υπομονή σας.

Μαζί σας περάσαμε καλαίσθητο και ποιοτικό χρόνο.

Ευχαριστούμε που μάθατε σε μητέρα και παιδί να περνάνε καλό χρόνο μαζί.

- ομάδα γονέων-παιδιών στην Κομοτηνή

Τι αποχαιρετώ; Τι καλωσορίζω;

Δεν είναι οι αλλαγές πάντα εύκολες, και όλες θέλουν το χρόνο τους. Άραγε, αν μια αλλαγή που θέλουμε στη ζωή μας είχε δύο όψεις ταυτόχρονα -έναν αποχαιρετισμό κι ένα καλωσόρισμα- πώς θα έμοιαζε;

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ, τους καβγάδες, το ότι καμιά φορά δεν ακούω την μαμά μου, την επιμονή και το πείσμα μου και το γεγονός να λύνω τα προβλήματα που προκύπτουν με φωνές.

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ, την υπομονή και την καλή συμπεριφορά προς το παιδί μου. Ακόμα καλωσορίζω την σημασία του να είμαστε πάντα τίμιοι ο ένας στον άλλων. 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ, το να νευριάζω στα παιδιά μου χωρίς λόγο, το να μαλώνω και να επιμένω για διάφορα πράγματα.

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ, την υπομονή, το να λέω  παρακαλώ και να πηγαίνω βόλτα με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ, το να είμαι επίμονη σε κάποια πράγματα και το να μαλώνω.

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ, τα φιλιά, την υπομονή, τον σεβασμό, το να ζητώ ευγενικά κάτι που θέλω και να πηγαίνουμε βόλτες.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ, το να νευριάζω γρήγορα και να μαλώνω για τα μαθήματα.

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ, τις αγκαλιές, την υπομονή, τις βόλτες, το να ζητάω συγνώμη και να λέω «παρακαλώ».

- ομάδα γονέων-παιδιών στην Κομοτηνή

“Το ΕΓΩ και το ΕΣΥ φτιάχνουν το ΕΜΕΙΣ”

Μεγάλες στιγμές που συνθέτουν το εμείς...απλές και καθημερινές, αλλά μεγάλες! Στιγμές που μας αλλάζουν, στιγμές που μας ενώνουν, μας καθορίζουν, μας πλάθουν και στιγμές που συνειδητοποιούμε. Τέτοιες στιγμές είναι οι παρακάτω, που εκφράστηκαν από την ομάδα γονέων και παιδιών Κομοτηνής.

Όταν ανακαλύπτω τον κόσμο σου και τον βιώνω, γίνομαι λίγο εσύ

Στιγμές όπου νιώσαμε ΕΜΕΙΣ με τον γιο μου. Μια μέρα μαζί με τον γιο μου πήραμε ένα παιχνίδι, πήγαμε σπίτι στρώσαμε το παιχνίδι πάνω στο χαλί,  ήταν πολύ διασκεδαστικό παίξαμε αρκετή ώρα και γελάσαμε αρκετά μαζί. Ένα πρωί ξυπνήσαμε και κοιτάξαμε έξω από το παράθυρο και είδαμε να χιονίζει, αμέσως πήραμε το πρωινό μας, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο δάσος παίξαμε χιονοπόλεμο και φτιάξαμε χιονάνθρωπο. Ένα άλλο πρωί που ξυπνήσαμε πήγαμε στην γιαγιά μας, όπου ο γιος μου πήρε το ποδήλατο του και εγώ του θείου μου βγήκαμε έξω για βόλτα πήγαμε στο πάρκο παίξαμε, κάναμε βόλτα γυρίσαμε στο σπίτι.

- Μητέρα και γιος

Πριν γεννηθεί ο γιος μου υπήρχα μόνο εγώ, ζούσα μόνο για μένα όμως από την στιγμή που τον γέννησα και ένιωσα πρώτη φορά την αίσθηση του θηλασμού ένιωσα πως από εδώ και πέρα θα ζήσουμε ως ΕΜΕΙΣ και όχι μόνο ως «εγώ». Πριν αρχίσουμε να παίζουμε με τον γιο μου έπαιζα με κούκλες, καθώς μεγάλωνε ο γιος μου, έμαθα να παίζουμε με παιδικά αυτοκινητάκια και ακόμη μια φορά ένωσα το νόημα του ΕΜΕΙΣ.

- Μητέρα και γιος

Όλα αλλάζουν από την στιγμή που θα σε γνωρίσω...

Γιε μου, πριν σε γνωρίσω ήμουν ένα άτομο, όταν σε γέννησα γίναμε ΕΜΕΙΣ σε πολλά κοινά σημεία της ζωής νιώσαμε το ΕΜΕΙΣ . Πριν έρθεις στη ζωή μου ήμουν “εγώ”, όταν γεννήθηκες έγινα μαμά και εσύ έγινες ο γιος, γίναμε όλοι μαζί μια οικογένεια. Όταν δεν υπήρχες στη ζωή μου δεν ήξερα αρκετά πράγματα, όταν ήρθες στην ζωή μας, μου έμαθες πολλά. ΕΜΕΙΣ μαζί αποκτήσαμε εμπειρίες.
Εγώ και εσύ παίξαμε πολλά παιχνίδια.
Εγώ και εσύ νιώσαμε την αίσθηση του θηλασμού.
Εγώ και εσύ γίναμε ΕΜΕΙΣ.

- Μητέρα και γιος

Μέχρι τα 21 μου ήμουν μόνο εγώ . Μετά γεννήθηκε το παιδί μου όταν τον πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου ένιωσα πως από εδώ και πέρα θα είμαστε ΕΜΕΙΣ . Μαζί του όλη η ροή της ζωής μου άλλαξε, το πρώτο του χαμόγελο, όταν έτρωγε φαγητό, τα πρώτα βήματα του. Με το πέρασμα του χρόνου καταλάβαινα περισσότερο ότι είμαστε ΕΜΕΙΣ, όλα αυτά τα ένιωσα έντονα όταν το παιδί μου, είπε για πρώτη φορά μαμά, είχα νιώσει ένα πολύ διαφορετικό συναίσθημα, τα πράγματα είχαν από μόνα τους αλλάξει, άρχισε να με ρωτά τα πάντα, ήθελε να βλέπει τα πάντα, να μάθει τα πάντα. Το γεγονός ότι ο περισσότερος χρόνος πέρνα μαζί, καταλαβαίνεις πως στην ζωή δεν υπάρχεις μόνο Εσύ, αλλά εσύ και το μωρό σου, δηλαδή ΕΜΕΙΣ.

- Μητέρα και κόρη

Εγώ και ο σύντροφος μου, πριν γεννηθεί ο γιος μας ήμασταν μόνοι, όταν ήρθε στην ζωή μας ταυτόχρονα στο σπίτι μας ήρθε ένα φως, νιώσαμε ότι έχουμε ολοκληρωθεί, δεν μπορούμε να περιγράψουμε αυτό το συναίσθημα, ολοκληρώθηκαν τα πάντα. Το χαμόγελο του, η φωνή του, οι στιγμές του θηλασμού δεν ήθελα να τον αφήσω από την αγκαλιά μου, ήταν τόσο αθώος, αναρωτιόμουν αν είναι δικός μου… δεν μπορούσα να το πιστέψω …όταν πρώτο μπουσούλησε, τα πρώτα του βήματα, το πρώτο του χαμόγελο, το κλάμα του, όλα ήταν πολύ ωραία στα μάτια μου, δεν ήθελα να τελειώσουν αυτές οι στιγμές. Μετά το πρώτο παιδί στο σπίτι μας ήρθε ένας μικρός αδερφός και τότε γίναμε πιο μεγάλη οικογένεια, νιώσαμε περισσότερο την αίσθηση της ολοκλήρωσης, η χαρά μας έγινε διπλάσια τώρα είμαι μαμά των δυο παιδιών - τα παιδιά, μου τα αγαπώ περισσότερο από όλα.

- Μητέρα και γιος

Στιγμές που νιώθουμε ότι μπορεί να χάσουμε ένα κομμάτι μας, συνειδητοποιούμε πολύ έντονα ότι είμαστε αναπόσπαστα συνδεδεμένοι…

Μια ανάμνηση μας! Η κόρη μου -την ώρα που έπαιζε- είχε πέσει η πόρτα πάνω της, αυτός ο πόνος από την πλευρά μου δεν περιγράφετε, προσπαθούσα να καταλάβω αν είναι ζωντανή ή όχι. Σαν μάνα δεν θέλω να ξαναζήσω τέτοιου είδους εμπειρία, ευχαριστώ τον θεό μας που η κόρη μας δεν είχε πάθει κάτι.

- Μητέρα, κόρη και γιος

Τα διαφορετικά Εμείς…

Κάθε στιγμή όπου περνώ χρόνο μαζί με τον εγγονό μου νιώθω την έννοια του ΕΜΕΙΣ, όταν τον πάω σχολείο ή όταν τον παίρνω από το σχολειό. Ευχαριστούμε και εσάς που χάρη σε εσάς περάσαμε ωραίες διαφορετικές στιγμές με τον εγγονό μου, αλλά και σαν ομάδα. Μαζί σας βιώσαμε το διαφορετικό ΕΜΕΙΣ.

- Γιαγιά και εγγονός

Εδώ στα ΔΕΝ, τα παιδιά μας κατάφεραν να ζήσουν μέσα σε μια μικροκοινωνία και να μπορέσουν να δούνε και να εμβαθύνουν στις σχέσεις και την επικοινωνία με τους άλλους με ένα διαφορετικό τρόπο από ότι έχουν συνηθίσει στον έξω κόσμο, και εδώ κατάφεραν να δίνουν σημασία σε μικροπράγματα που μπορούν να μας δώσουν το ερέθισμα για την αλλαγή.

Εμείς σαν γονείς το είχαμε μεγάλη ανάγκη, σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία, χαιρόμαστε που έγινε κάτι τέτοιο, τώρα καταλάβαμε γιατί τα παιδιά μας θέλανε να έρχονται.

- ομάδα γονέων στην Ξάνθη

Γνωριζόμαστε;

Ζούμε μαζί, είμαστε συγγενείς, ναι. Πόσο αλήθεια γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον;

1/3 

   

Κατασκευάζουμε ένα έμβλημα της οικογένειας - πώς μοιάζουμε μεταξύ μας και πώς φανταζόμαστε το κοινό που μας ενώνει;

Κατασκευάζουμε το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειεας - ποιοι και πόσο διαφορετικοί άνθρωποι μας συνδέουνε μέσα στο χρόνο;

Χαρίζω στον εαυτό μου ένα μετάλλιο - που μου αξίζει ένα πραγματικό και μεγάλο "μπράβο!";

 - ομάδα γονέων-παιδιών στην Κομοτηνή

Η συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Γαλάνης χτίζει πάνω σε πολύχρονη σχέση των ΔΕΝ με την τοπική κοινωνία για τη φιλοξενία των Θερινών ΔΕΝ (2006-2013). Ανταποκρινόμενοι στην επιθυμία των μελών του Συλλόγου να αναπτυχθεί δράση για γονείς και νέους, δημιουργήσαμμε ένα δημιουργικό εργαστήρι “γονέα-παιδιού” με μια σειρά συναντήσεων (Απρίλιος-Μάιος 2014) το οποίο έδωσε την ευκαιρία στην τοπική κοινωνία που φιλοξενεί δράσεις των ΔΕΝ να αποκτήσει μία βιωματική κατανόηση των στόχων και της μεθοδολογίας του ΔΕΝ στον χώρο της διαπολιτισμικής συνύπαρξης.

1/5 

   

Απόσπασμα απ' το ημερολόγιο των εμψυχωτών

Σήμερα χωριστήκαμε σε τρεις υποομάδες (παιδιά, έφηβοι, γονείς). Η κάθε υποομάδα αρχικά δούλεψε τα ερωτήματα που θέλει να θέσει στους γονείς και οι γονείς προς τους νέους. Στη συνέχεια καταγράφηκαν πράγματα που μας ευχαριστούν ή που μας θυμώνουν στη σχέση μας με τον γονιό ή το παιδί μας. Στο τέλος βρεθήκαμε σε κύκλο και μοιραστήκαμε σκέψεις και προβληματισμούς Ακολούθησε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ εφήβων και γονιών χωρίς πολλά “πρέπει” μέσα από την οποία βγήκαν λέξεις-κλειδιά, πάνω στις οποίες προτάθηκε από εμάς να αξιοποιηθούν από την κάθε δυάδα, έτσι ώστε να υλοποιηθεί ο στόχος της ανταλλαγής ρόλων.

Στην ομάδα εκφράστηκαν και συνομίλησαν μεταξύ τους τρεις διαφορετικές φωνές:
Μία παιδική φωνή, που τα βλέπει όλα απλά και εύκολα.
Μία εφηβική φωνή, για την οποία όλα τα θέματα που αντιμετωπίζει είναι πολύπλοκα, σύνθετα και βουνό.
Μια γονεϊκή φωνή, που νιώθει την ευθύνη να προσφέρει ο,τι καλύτερο μπορεί στους νέους και να τους προστατέψει από τους κινδύνους που εγκυμονούν οι εκάστοτε εποχές.

Η ομάδα σύμερα έμοιζε μ' έναν χείμαρο. Έναν χείμαρρος που όχι μόνο δεν κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμά του, αλλά χτίζει βήμα- βήμα έναν ολόκληρο ουρανοξύστη. Όλοι συμμετείχαν με άνεση ακόμα κι όταν εκφράστηκαν λεπτά, ευαίσθητα και προσωπικά θέματα. Μας άφησε άφωνους η απάντηση μιας έφηβης στο ερώτημα των γονέων: “Ποιος κατά τη γνώμη σας είναι ο τέλειος γονιός;” Η απάντηση ήταν αποστομωτική: “Δεν υπάρχει τέλειος γονιός. “Ο,τι και να μας προσφέρετε, εμείς θα είμαστε ανικανοποίητοι, πάντα θα θέλουμε και κάτι παραπάνω...”

(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)

...απ' τα Φίλια ξεκινώ το μεγάλο ταξίδι της φιλίας...

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για μένα. Είχα μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω ένα χωριό που ο Βαν μου περιέγραφε με μεγάλο ενθουσιασμό. "Έλα να δεις μόνη σου!" μου είπε, και μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα!  Και όντως, με περίμενε μεγάλη έκπληξη.

Φτάνοντας, είδα γονείς και παιδιά μαζεμένα να μας περιμένουν – και νόμιζα ότι οι γονείς είχαν φέρει τα παιδιά στη συνάντηση της ομάδας και θα έφευγαν. Μα όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά όλοι μαζί  άρχισαν να δημιουργούν πολύχρωμα μπλουζάκια. Καθώς “μεγαλουργούσαν” στα μπλουζάκια τους ήρθε και η ιδέα και έβγαλαν το όνομα της ομάδας τους που είναι: “Γονείς και Παιδιά μια Αγκαλιά”. Τι ξεχωριστή ομάδα!

“Έλα, ΔΕΝίτσα στην παρέα μας”, μου είπαν χαμογελώντας, “κι εμείς, θα σου χαρίσουμε ένα μαγικό όχημα – που πάντα θα σου ανοίγει δρόμους για να δημιουργείς νέες φιλίες”. Για μένα, τα Φίλια και η Φιλία θα είναι πάντα συνδε(ν)δεμένα γιατί εκεί ονειρεύτηκα το μεγάλο ανοιξιάτικο ταξίδι μου...

Κάθε Πέμπτη του Φεβρουαρίου και Μαρτίου, το βαν των ΔΕΝ ταξιδεύει στα Φίλια, όπου αναπτύσσεται μια πρωτόγνωρη συνεργασία με το Σύλλογο Γυναικών Φιλίων "ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ". Η ευκαιρία θεσμικής συνεργασίας στα Φίλια αποτελεί σημαντική εξέλιξη της δράσης των ΔΕΝ μιας κι έχουμε αναπτύξει πολύχρονη σχέση με την κοινότητα χάρη στην σταθερή συμμετοχή νέων από τα Φίλια στις δράσεις που οργανώνουν τα ΔΕΝ από το 2003, καθώς και το γεγονός ότι νέοι-μέλη ομάδων από τα Φίλια -σήμερα ενήλικες- είναι Εμψυχωτές και μέλη του δικτύου συνεργατών των ΔΕΝ. Ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη κι επιθυμία των μελών του Συλλόγου να συμπεριλάβει η δράση τόσο τους νέους όσο και τα παιδιά, δημιουργήσαμε ένα δημιουργικό εργαστήρι "γονέα-παιδιού" (με συμμετοχή 23 γονέων και 25 νέων). Η πρόταση των ΔΕΝ, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό ανέφερε: "Μαζί θα εξερευνήσουμε στην πράξη την αξιοποίηση του δημιουργικού χρόνου που χρειάζεται ο γονιός να αφιερώνει στο παιδί του, ικανοποιώντας ταυτόχρονα την επιθυμία των παιδιών να εμπλακούν με το χώρου του Συλλόγου."

1/5 

   

Απόσπασμα απ' το ημερολόγιο των εμψυχωτών

Η ιδέα της σημερινής δραστηριότητας, γεννήθηκε από την ανάγκη και τον προβληματισμό των γονιών για το "πως με βλέπει το παιδί μου" και το "πως μπορώ να μπω και εγώ στη θέση του". Διαλέξαμε και προετοιμάσαμε διάφορες θεματικές (π.χλ. τεχνολογία, φαγητό, σχολείο, ασφάλεια, τιμωρία) χτίζοντας πάνω σε αυτές μικρά σκετσάκια εμπνευσμένα από την καθημερινότητά τους. Ο στόχος ήταν δηλαδή η εναλλαγή των ρόλων μέσα από μια παιχνιδιάρικη και ξεχωριστή δραστηριότητα. Οι γονείς είχαν τη ευκαιρία να δούνε τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια του παιδιού τους. Τα παιδιά, βρήκαν πρόσφορο έδαφος να "πάρουν το αίμα τους πίσω" βάζοντας τιμωρίες, αλλά και να νιώσουν την ευθύνη που έχουν οι γονείς απέναντι τους. Και όλα αυτά μέσα σε ένα πολύ χαρούμενο κλίμα συνεργασίας. Το ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους, γέλασαν, αυτοσχεδίασαν, υπερέβαλαν, υποκρίθηκαν, φαντάστηκαν, ένιωσαν. Ο ένας λειτούργησε ως καθρέφτης του άλλου. Γονείς και παιδιά είχαν αφοσιωθεί και απορροφηθεί τόσο πολύ από τη δραστηριότητα, που εμείς μοιάζαμε απλοί θεατές. Ήρθαν πολύ κοντά, μοιράστηκαν εμπειρίες και συναισθήματα, αξιοποίησαν το κάθε λεπτό. Νιώσαμε μεγάλη ικανοποίηση που βλέπαμε ότι πιάσαμε ακριβώς τον παλμό, την ανάγκη της ομάδας αυτής, στην κατάλληλη στιγμή.