Κάθε Πέμπτη του Φεβρουαρίου και Μαρτίου, το βαν των ΔΕΝ ταξιδεύει στα Φίλια, όπου αναπτύσσεται μια πρωτόγνωρη συνεργασία με το Σύλλογο Γυναικών Φιλίων "ΑΓΙΟΚΛΗΜΑ". Η ευκαιρία θεσμικής συνεργασίας στα Φίλια αποτελεί σημαντική εξέλιξη της δράσης των ΔΕΝ μιας κι έχουμε αναπτύξει πολύχρονη σχέση με την κοινότητα χάρη στην σταθερή συμμετοχή νέων από τα Φίλια στις δράσεις που οργανώνουν τα ΔΕΝ από το 2003, καθώς και το γεγονός ότι νέοι-μέλη ομάδων από τα Φίλια -σήμερα ενήλικες- είναι Εμψυχωτές και μέλη του δικτύου συνεργατών των ΔΕΝ. Ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη κι επιθυμία των μελών του Συλλόγου να συμπεριλάβει η δράση τόσο τους νέους όσο και τα παιδιά, δημιουργήσαμε ένα δημιουργικό εργαστήρι "γονέα-παιδιού" (με συμμετοχή 23 γονέων και 25 νέων). Η πρόταση των ΔΕΝ, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό ανέφερε: "Μαζί θα εξερευνήσουμε στην πράξη την αξιοποίηση του δημιουργικού χρόνου που χρειάζεται ο γονιός να αφιερώνει στο παιδί του, ικανοποιώντας ταυτόχρονα την επιθυμία των παιδιών να εμπλακούν με το χώρου του Συλλόγου."
Απόσπασμα απ' το ημερολόγιο των εμψυχωτών
Η ιδέα της σημερινής δραστηριότητας, γεννήθηκε από την ανάγκη και τον προβληματισμό των γονιών για το "πως με βλέπει το παιδί μου" και το "πως μπορώ να μπω και εγώ στη θέση του". Διαλέξαμε και προετοιμάσαμε διάφορες θεματικές (π.χλ. τεχνολογία, φαγητό, σχολείο, ασφάλεια, τιμωρία) χτίζοντας πάνω σε αυτές μικρά σκετσάκια εμπνευσμένα από την καθημερινότητά τους. Ο στόχος ήταν δηλαδή η εναλλαγή των ρόλων μέσα από μια παιχνιδιάρικη και ξεχωριστή δραστηριότητα. Οι γονείς είχαν τη ευκαιρία να δούνε τον εαυτό τους μέσα από τα μάτια του παιδιού τους. Τα παιδιά, βρήκαν πρόσφορο έδαφος να "πάρουν το αίμα τους πίσω" βάζοντας τιμωρίες, αλλά και να νιώσουν την ευθύνη που έχουν οι γονείς απέναντι τους. Και όλα αυτά μέσα σε ένα πολύ χαρούμενο κλίμα συνεργασίας. Το ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους, γέλασαν, αυτοσχεδίασαν, υπερέβαλαν, υποκρίθηκαν, φαντάστηκαν, ένιωσαν. Ο ένας λειτούργησε ως καθρέφτης του άλλου. Γονείς και παιδιά είχαν αφοσιωθεί και απορροφηθεί τόσο πολύ από τη δραστηριότητα, που εμείς μοιάζαμε απλοί θεατές. Ήρθαν πολύ κοντά, μοιράστηκαν εμπειρίες και συναισθήματα, αξιοποίησαν το κάθε λεπτό. Νιώσαμε μεγάλη ικανοποίηση που βλέπαμε ότι πιάσαμε ακριβώς τον παλμό, την ανάγκη της ομάδας αυτής, στην κατάλληλη στιγμή.
