... Επιτέλους έφτασε η ώρα να μάθουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για τον Ζωγραφούλη Τικ-Τοκ!
Κάποτε, υπήρχε ένα πνεύμα που δεν είχε ούτε όνομα, ούτε μορφή. Το μόνο που ξέραμε γι αυτό ήταν πως του άρεσαν τα παιχνίδια, οι γρίφοι και οι σκανταλιές. Επισκεπτόταν την ομάδα μας συχνά πυκνά και της ανέθετε διάφορες “αποστολές”. Μια από αυτές ήταν να του δώσουμε μια μορφή και ένα όνομα που θα έβγαινε αυθόρμητα, μέσα από τα όνειρά μας. Και κάπως έτσι, μέσα από τα μάτια των παιδιών, η ιστορία έχει ως εξής:
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα πνεύμα που κανένας δεν ξέρει από πού έχει έρθει. Αυτό το πνεύμα δεν ήξερε τίποτα για τον κόσμο μας και ήθελε να τον ανακαλύψει, έτσι, μια μέρα αποφάσισε να πάει έναν περίπατο στο δάσος. Καθώς έβλεπε γύρω του όλη την ομορφιά της φύσης, την προσοχή του τράβηξε ένα πολύ ιδιαίτερο δέντρο. Είχε έναν τεράστιο κορμό, πολύχρωμα φύλλα, διάφορους καρπούς και φυσικά είχε πάνω του κάτι το μαγικό. Το πνεύμα κοιτούσε τόση πολλή ώρα την ομορφιά του, που η μαγεία άρχισε να τρέχει από το δέντρο, μέχρι που του μεταμόρφωσε το κεφάλι σε… δέντρο! Αυτή η μαγεία μπορούσε να κάνει και άλλα πράγματα, ανάλογα με την σκέψη και τα συναισθήματα του. Γι αυτό, όταν πήγε να κόψει μια μπανάνα από το δέντρο που την λαχτάρησε πολύ, το ένα του χέρι έγινε και αυτό… μπανάνα!
Στην πορεία, θέλησε να μάθει τον τρόπο ζωής των ανθρώπων και θεώρησε καλή ιδέα να πάει ένα ταξίδι στην Αθήνα. Αγόρασε ένα πολύ παράξενο αμάξι και μόλις πήγε να το ξεκλειδώσει, πήρε μορφή και το άλλο του χέρι και έγινε… αυτοκίνητο! Τώρα πια μπορούσε να ταξιδέψει μόνος του. Όταν όμως έφτασε εκεί, η κοιλιά του άρχισε να κάνει διάφορους ήχους. Πεινούσε πολύ αλλά δεν μπορούσε να βρει ούτε μπανάνες, ούτε μήλα, ούτε αβοκάντο. Γι αυτό λοιπόν πήγε σε ένα μαγαζί και ζήτησε ένα μπιφτέκι. Δεν μπορούσε να μιλήσει και έπρεπε να το δείξει με νοήματα. Του κάθισε όμως πολύ βαρύ και μεμιάς όλη η κοιλιά του μεταμορφώθηκε σε ένα μεγάλο στρόγγυλο… μπιφτέκι με πολλά μπαχαρικά. Αφού χόρτασε, σκέφτηκε να πάει μια βόλτα στην πόλη, μα ήταν τόσο μεγάλη, που χωρίς να το καταλάβει χάθηκε. Περιπλανιόταν για πολλή ώρα, μέχρι που από τον πολύ αέρα, ήρθε και κόλλησε στο πόδι του ένας χάρτης. Και ξαφνικά το πόδι του μετατράπηκε σε.. GPS! Τώρα πια δεν θα έχανε ποτέ ξανά τον δρόμο του!
Είχε όμως πια νυχτώσει, ήταν κουρασμένος και κρύωνε. Αποφάσισε να μείνει σε ένα ξενοδοχείο. Και πάλι όμως δεν μπορούσε να συνεννοηθεί, γιατί δεν ήξερε να μιλάει. Τότε είδε ένα ρολόι τοίχου και του ήρθε μια ιδέα. Το πήρε και το κατάπιε! Ο λαιμός του πήρε την μορφή του… ρολογιού και πλέον είχε φωνή για να μπορεί αν επικοινωνεί. Ζήτησε λοιπόν ένα ζεστό δωμάτιο αλλά με λύπη διαπίστωσε πως ήταν όλα κλεισμένα. Έσκυψε το κεφάλι του και έφυγε. Βγαίνοντας από την πόρτα, με το άλλο του πόδι πάτησε πάνω στο χαλάκι υποδοχής. Έτσι, και το άλλο του πόδι πήρε μορφή και έγινε ένα μεγάλο αφράτο και ζεστό χαλί με το οποίο μπορούσε να ζεσταθεί μέχρι να ξημερώσει.
Όταν έφτασε η επόμενη μέρα, αποφάσισε να ξαναγυρίσει στο δάσος, γιατί η ζωή στην πόλη ήταν πολύ δύσκολη. Έβαλε κάτω το αυτοκίνητο χέρι του και ταξίδεψε πάλι πίσω για να βρει το μαγικό δέντρο και να το ευχαριστήσει. Τότε το δέντρο άνοιξε τα μάτια του και του είπε:
- Μα εσύ μοιάζεις πλέον με παιδική ζωγραφιά!
- Ναι-τικ. Δεν είμαι πολύ όμορφος-τοκ;¨ απάντησε το πνεύμα,
- Μα εσύ μιλάς τη γλώσσα του ρολογιού και του κούκου!
- Δεν είναι-τικ υπέροχο-τοκ;
- Είναι τόσο τέλειο, που θα σε ονομάσω Ζωγραφούλη Τικ-Τοκ.
Και από τότε αυτό το παράξενο πνεύμα πήρε μορφή, βρήκε φωνή και έχει πλέον ονομαστεί…
...από την ομάδα παιδιών του ΔΕΝτόπου στην Ξάνθη...
