Οι μέρες περνούσαν και οι χορευτικές αγκαλίτσες συνέχιζαν να ανακαλύπτουν πράγματα και να περνάνε όμορφα όλοι μαζί. Μα όμως έφτασαν οι γιορτές. Οι αγκαλίτσες θέλησαν να περάσουν λίγο χρόνο με τους αγαπημένους τους ανθρώπους, και για να τους δείξουν την αγάπη τους, τους έφτιαξαν από μια κάρτα για το καινούριο έτος.
Μετά από τη ξεκούραση των γιορτών, έφτασε η ώρα για τις χορευτικές αγκαλίτσες και τα άτακτα ξωτικά να επιστρέψουν στο μαγικό σπίτι Ν.Ε.Δ.
Ήταν όλο γέλια και χαρά που ξαναβρισκόντουσαν πάλι όλοι μαζί. Είχαν τόσα πολλά να πουν και να μοιραστούν οι αγκαλίτσες με τα ξωτικά, που για ένα ολόκληρο βραδόμερο συζητούσαν και εξιστορούσαν τις περιπέτειες τους.
Ζούσαν την χαρά πως ήταν πάλι μαζί στο δικό τους σπιτάκι, παίζοντας, χορεύοντας και έχοντας ιδέες πολλές για όλα αυτά που θέλουν να ανακαλύψουν!
Εκεί που οι ιστορίες τους δεν έλεγαν να τελειώσουν, ξαφνικά όλοι σώπασαν και γύρισαν προς την πόρτα. Μια κάρτα είχε εμφανιστεί από το πουθενά και πάνω έγραφε: “Για χορευτικές αγκαλίτσες”.
Μια ξαφνική περιέργεια κυρίευσε τις αγκαλίτσες αλλά και τα ατακτούλικα ξωτικά. Τι να ήταν άραγε αυτό; Ποίος το έστελνε; Και από πού να ερχόταν;
Κανείς δεν τολμούσε να το πλησιάσει και να το ανοίξει, ώσπου ακούστηκε μια φωνή λέγοντας: "Έγώ θα το πάρω, ξέρω από ποίον είναι!"
Ήταν μια πολύ θαρραλέα αγκαλίτσα, που όλο χαρά και νάζι πήρε τη κάρτα, και την έδωσε στα ξωτικά να τη διαβάσουν.
Η κάρτα τελικά ήταν από το χάρτινο φιλαράκι τους, που ήθελε να μάθει αν το θυμούνται και να τους πει πώς σύντομα θα ήταν κοντά τους και πάλι.
Ήταν μεγάλη έκπληξη για τις αγκαλίτσες και τα ξωτικά, κανείς τους δεν περίμενε ότι θα τους έστελνε γράμμα το φιλαράκι τους. Και η αλήθεια ήταν πως πολλοί από αυτούς το είχαν ξεχάσει.
Έτσι για να το ευχαριστήσουν που δεν τους ξέχασε, αποφάσισαν να του στείλουν και αυτά ένα γράμμα. Όμως για να μη το στεναχωρήσουν δεν του είπαν ότι το είχαν ξεχάσει, αλλά ότι περιμένουν με αγωνία τη στιγμή που θα γυρίσει από μακριά για να τους μαγέψει για ακόμα μια φορά!
...από την ομάδα (μικρών!) παιδιών του ΔΕΝτόπου στην Κομοτηνή...
