Άννη Βασιλείου
Ο τρόπος που περιγράφω ποια είμαι συνδέεται - κάθε φορά - με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το κομμάτι του ποταμού που ταξιδεύω, το κομμάτι που αφήνω πίσω μου, αλλά κι αυτό που προσδοκώ ότι υπάρχει μπροστά μου. Όμως - αληθινό ως προς τη φύση του - το ποτάμι ποτέ δεν σταματά να με εκπλήσσει, διαψεύδοντας τις προσδοκίες μου και προκαλώντας με. Απ' τη σημερινή μου προοπτική - διασχίζοντας την πέμπτη δεκαετία του μονοπατιού της ζωής μου - μπορώ να κοιτάξω πίσω σε πολλές μεταβάσεις: από μία τυπική εκπαίδευση σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη προσωπική σύνθεση μιας αέναης διεργασίας μάθησης που αντλεί από πολλαπλές πηγές, από μια ζωή βασισμένη στην πόλη σε μια ζωή βιοκαλλιέργειας στην ύπαιθρο, από σόλο πτήση σε χορό συντροφικότητας και συν-δημιουργίας. Σε όλο αυτό το διάστημα έχω παραμείνει εμψυχώτρια. Έχω βιώσει, έχω διδάξει κι έχω διδαχτεί από την εμψύχωση σε πολλά διαφορετικά πλαίσια. Σήμερα - στα πλαίσια της κοινωνικό-πολιτισμικής εμψύχωσης - αυτό που κινητοποιεί κι ενεργοποιεί την εξερεύνησή μου είναι το σταυροδρόμι μεταξύ της πολιτισμικής και καλλιτεχνικής έκφρασης, των καινοτόμων τεχνολογιών και της εκπαίδευσης με την ευρύτερη της έννοια.
- Άννη Βασιλείου, Κονωνική Ψυχολόγος-Εμψυχώτρια
Επιστημονική Υπεύθυνη ΔΕΝ
Γεννήθηκα μια ανοιξιάτικη μέρα, Τρίτη για την ακρίβεια. Μεγάλωσα σε μια ήρεμη και γραφική γειτονιά της Ξάνθης. Ήταν μια από της δημοφιλέστερες γειτονίες της πόλης. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι επισκέπτες με τις φωτογραφικές τους μηχανές ήταν σε συνεχής παρέλαση. Όσον αφορά τα εφηβικά μου χρόνια και συνάμα την επίδοση μου στο σχολείο ήμουν ένα κοινωνικότατο παιδί που του άρεσε να συνεισφέρει και να βοηθάει όσο μπορεί αυτούς που βρίσκονται στο περίγυρο του, όμως μέτριας επίδοσης. Είχα δυνατότητες αλλά δεν προσπαθούσα αρκετά. Έτσι έλεγαν οι καθηγητές μου. Με το πέρασμα του χρόνου κατέληξα να αξιοποιήσω ένα από τα δυνατά μου σημεία. Έτσι επέλεξα να σπουδάσω και να μάθω τρόπους που θα με οδηγούσαν σε αυτό που μου άρεσε να κάνω από μικρή. Να βοηθάω αυτούς που έχουν ανάγκη και δεν έχουν κάποιον να κρατηθούν στη ζωή γερά και δυνατά. Αυτό συνεχίζω να κάνω γιατί μου αρέσει τρελά.
Ο τόπος στον οποίο γεννήθηκα είναι γνωστός ως η πόλη με τα "χίλια χρώματα". Αν και έχω αλλάξει κατά καιρούς τόπους διαμονής επέστρεψα μόνιμα στην πολύχρωμη από πολλές απόψεις Ξάνθη. Η επιστήμη της ψυχολογίας ήταν αυτή που με έλκυε από μικρή ηλικία και σε αυτήν στράφηκα ακολουθώντας το ένστικτό μου. Το Δ.Ε.Ν. ήρθε στη ζωή μου όταν βρισκόμουν σε περίοδο αναζήτησης, δοκιμάζοντας διάφορα πράγματα, τρέφοντας την ανήσυχη πλευρά του εαυτού μου και ψάχνοντας το μονοπάτι το οποίο θα με συναρπάσει. Από το 2006 όπου πρωτοξεκίνησα, πέρασα από πολλά μονοπάτια ομαδικών σχέσεων, ομάδων με νέους, επιμορφώσεων, συντονισμού θερινών δράσεων…έμαθα, έδωσα και πήρα. Σαν γνήσια αμαζόνα ο χρόνος με βρίσκει να περπατώ με συνοδοιπόρους ή και μόνη μου ενίοτε, πολεμώντας πάντα για αυτά που πιστεύω και αγαπώ.
Έτος: 2006. Πόλη: Θεσσαλονίκη. Το πολύχρωμο τρένο του ΔΕΝ κάνει στάση δίπλα μου, κατεβαίνει μια σπειραλού οδηγός και με προσκαλεί να συμμετέχω στην μαγική του διαδρομή. Χωρίς δεύτερη σκέψη αφήνω την πόλη που ζούσα και ξεκινώ το ταξίδι για την Θράκη για να ανακαλύψω με χαρά ότι οι ατέλειωτες ώρες σε εργαστήρια χοροθεάτρου, κεραμικής, ζωγραφικής, χειροτεχνιών δεν ήταν χάσιμο χρόνου αλλά αποτελούν πολύτιμα εργαλεία στην εργασία μου. Η εργασία με παιδιά και εφήβους μέσω της τέχνης με άγγιξε συναισθηματικά, η ομαδική /κοινωνική προσέγγιση του εργαστηρίου με ικανοποίησε επιστημονικά και η συνεργασία με απίστευτους ανθρώπους με μεταμόρφωσε ολοκληρωτικά. Έτος: 2012 . Πόλη: Ξάνθη. Το τρένο του ΔΕΝ, γεμάτο από μικρούς και μεγάλους επιβάτες πια, συνεχίζει την πορεία του προς άγνωστους προορισμούς ακολουθώντας σύμπλοκες διαδρομές, προσθέτει σε κάθε του στάση νέα πολύχρωμα βαγόνια και αφήνει σπόρους από τα οράματα του σε κάθε τόπο.
Μια φορά κι έναν καιρό πριν 45 χρόνια στις όχθες του ποταμού Νέστου γεννήθηκε μια αρσενική βίδρα. Από μικρή ρωτούσε πολλά, λάτρευε τα ταξίδια και τη ροκ μουσική. Όταν ενηλικιώθηκε, πήρε το δισάκι του χαιρέτησε φίλους, γονείς και την γιαγιά του κι αποφάσισε να πάει να βρει κι άλλα μεγάλα ποτάμια, σαν κι αυτό που γεννήθηκε. Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε, ώσπου μια μέρα, βρέθηκε σ’ ένα ψηλό κάστρο, που στα πόδια του έσμιγαν δυο μεγάλοι ποταμοί. Τον έναν τον έλεγαν Σάββα και τον άλλο Δούναβη. Εκεί έμεινε τρία χρόνια. Έμαθε τη γλώσσα που μιλούσαν οι βίδρες των ποταμών αυτών και αυτές τον έκαναν φίλο και του ‘μαθαν να κάνει θαυμαστά πράγματα, όπως να γλιστράει πάνω σε μια σανίδα στη ροή του ποταμού. Μια νύχτα όμως άκουσε τους λύκους πάνω στα βουνά και μαγεύτηκε από το τραγούδι τους και τόλμησε να πάει μαζί τους. Και αυτοί τον έκαναν δικό τους και τον μύησαν στα μυστικά του να γλιστράς στις χιονισμένες κορυφές και να σκαρφαλώνεις ψηλά για να κάνεις δικά σου τα βουνά. Μια μέρα όμως, οι λύκοι αποφάσισαν να μετακινήσουν τις φωλιές τους και η βιδρα τους ακολούθησε. Έφτασαν στα ψηλά βουνά του Σεράγεβου. Εκεί έμεινε μαζί τους για δυο χρόνια. Έπαιζε στα χιονιά, κολυμπούσε στα ποτάμια και ήταν ξέγνοιαστος και ευτυχισμένος. Ξαφνικά όμως μια μέρα μέσα σε θόρυβο μεγάλο και πολλούς καπνούς άκουσε να λένε ότι κηρύχτηκε πόλεμος. Ήταν η ώρα να γυρίσει στη πατρίδα του. Στο δρόμο για το γυρισμό, τον τράβηξαν τα φώτα μιας μεγάλης πολιτείας. Δεν δίστασε να μπει και να χορέψει στους ρυθμούς της. Του άρεσε εκεί γιατί μπορούσε να μυρίζει καθαρά το ποτάμι του. Εκεί έκανε πολλούς και περίεργους φίλους. Μα ο καλύτερος του έγινε ένας αετός που του φανέρωσε τα μυστικά του αέρα και του έμαθε να πετάξει ψηλά σαν κι αυτόν. Ήταν τόσο ευτυχισμένος που ένα βράδυ ο ουρανός συγκινημένος άνοιξε και αφουγκράστηκε την βαθιά ευχή της βίδρας «να περπατήσει στο βουνό των θεών και να νιώσει την αύρα τους».Την άλλη μέρα φρόντισε να γίνει πραγματικότητα.
Το όνομά μου είναι Νιχάτ, γεννήθηκα σ’ ένα καταπράσινο χωριό της ορεινής Ξάνθης κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Το όνειρο μου ήταν να ασχοληθώ με κάτι το οποίο θα βοηθούσε τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους. Η επιθυμία πραγματοποιήθηκε ξεκινώντας το ταξίδι με πρώτη στάση την πρόληψη κατά της χρήσης εξαρτησιογώνων ουσιών που στόχο είχε τη στήριξη των νέων που βρίσκονται σε φάση αναζήτησης, δοκιμασίας και πειρασμού, με απώτερο σκοπό να προφυλάξουν τον εαυτό τους από τις βλαπτικές ουσίες.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε ένα πανέμορφο χωριό της Ξάνθης που λέγεται Φίλια. Είμαι ένας άνθρωπος με πολλά χρώματα, διάθεση, μεράκι και δημιουργικότητα. Πριν πολλά χρόνια έτυχε να βρεθώ σε μια κατασκήνωση που την είχε διοργανώσει η ομάδα εφήβων του Δ.Ε.Ν. Χάρη στους εμψυχωτές και μια μάγισσα - η λεγόμενη “Σπειραλλού” που ήταν μαζί μας τότε διαπίστωσα πολλές πτυχές του εαυτού μου. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω κάποια πράγματα στον εαυτό μου, όπως η δημιουργικότητα, προσαρμοστικότητα, φιλία, ευελιξία, διάθεση, διαφορετικότητα, πολυπολιτισμικότητα ίσως και πολλά άλλα που δεν τα θυμάμαι. Είμαι πολύ χαρούμενη και πολύ τυχερή που ακόμα είμαι μέλος της οικογένειας του Δ.Ε.Ν. Τώρα πια όμως όχι σαν έφηβος αλλά ως ενήλικας της οικογένειας αυτής προσπαθώ να δώσω σε άλλους εφήβους και παιδιά την ευκαιρία που μου δόθηκε πριν χρόνια…
Μια ιστορία θα σας πω, που ‘χει και αυτή μια χάρη
Γεννημένη και μεγαλωμένη σε μια όμορφη μικρή, παραποτάμια πόλη, την Χρυσούπολή, δίπλα στην φύση και τις όχθες του ποταμού Νέστου. Από μικρή περνούσα ατελείωτες ώρες δίπλα του, ακούγοντας το κελάρυσμα του να ηχεί σαν μελωδία που με ταξίδευε σε άλλους τόπους, παρασύροντας με στο μεγάλο διαπολιτισμικό του ταξίδι. Τα χρώματα και τα αρώματα του δάσους ξυπνούσαν την φαντασία μου. Έτσι από πολύ μικρή άρχισα να αποτυπώνω τα χρώματα αυτά στο χαρτί για να τα δείξω και σε άλλους που ήταν μακρυά. Με το πέρασμα του χρόνου η μαγεία των χρωμάτων μετατράπηκε σε ανάγκη να βάζω χρώματα παντού, δίνοντας μια άλλη πιο χαρούμενη όψη στα πράγματα. Αρχικά σε τοίχους και μουσαμάδες και αργότερα στις ζωές των άλλων ανθρώπων. Η επιστήμη της κοινωνικής εργασίας ήταν αυτή που με βοήθησε να καλλιεργήσω αυτή μου την δεξιότητα. Η εμψύχωση γονέων, εκπαιδευτικών και παιδιών είχε να με διδάξει πως οι διαφορετικές αποχρώσεις της ζωής μπορούν να να δημιουργήσουν αριστουργήματα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου ζω και εργάζομαι που αλλού; σε μια πολύχρωμη πόλη, την Ξάνθη, ανάμεσα σε παιδιά διαφόρων ηλικιών, από βρέφη έως νέους ενήλικες και γονείς. Και αυτό που έχω μάθει τώρα πια στην ζωή μου και το λέω με σιγουριά είναι πως η ζωή έχει πολλές υπέροχες αποχρώσεις αρκεί μόνο να διαλέξουμε αυτές που μας εκφράζουν και να στολίσουμε την καθημερινότητα μας.
Η δική μου ιστορία αρχίζει με την γέννηση μου σε μια όμορφη και μαγευτική πόλη, την Ξάνθη. Μεγάλωσα σε μια τετραμελή, ζεστή και δεμένη οικογένεια που ήμουν και η πριγκίπισσα της οικογενείας. Με υποστήριζαν πάντα στις δύσκολες μου στιγμές και με έμαθαν με τον ίδιο τρόπο να βοηθάω και να δείχνω σεβασμό στους συνανθρώπους μου, και για αυτό το λόγο αποφάσισα να ασχοληθώ με την επιστήμη της ψυχολογίας έτσι ώστε να είμαι ωφέλιμη στην κοινωνία. Την ίδια ζεστασιά και αρμονία την ξαναβρήκα και στην οικογένεια του Δ.Ε.Ν. Η συνεργασία και η φιλία με τους συναδέλφους, η επαφή με τη φύση και με τα ζώα, η γειτνίαση με τα παιδιά μου έδωσαν και μου δίνουν την δύναμη να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα κάθε μέρα.
Tο ταξίδι της ζωής μου ξεκινάει με μία βαλίτσα στο χέρι. Έτυχε να γεννηθώ στην Δράμα από γονείς Καβαλιώτες. Τα πρώτα μου παιδικά χρόνια τα πέρασα στην Καβάλα αλλά στη συνέχεια ο δρόμος μας έβγαλε στην Ξάνθη! Αυτή η πόλη με αγκάλιασε πολύ γρήγορα δίνοντας μου την ευκαιρία να αναπτύξω πτυχές του εαυτού μου όπως η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία. Με αυτά τα εφόδια βρέθηκα στην Μυτιλήνη όπου σπούδασα Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ιστορία. Έννοιες όπως διαφορετικότητα και πολυπολιτισμικότητα μπήκαν στο λεξιλόγιό μου και με ώθησαν να ασχοληθώ περεταίρω με την κοινωνική κατασκευή των διακρίσεων. Συνέχισα λοιπόν τις σπουδές μου με ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Εκπαίδευση και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα μεταξύ δύο πρωτευουσών, της Αθήνας και του Λονδίνου. Μετά από όλη αυτή την περιπλάνηση, η βαλίτσα μου αναζητούσε να επιστρέψει στα “πάτρια” εδάφη και κατέληξε στον διάδρομο παραλαβής αποσκευών των Δ.Ε.Ν. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ένιωσα ότι κάτι με έσπρωχνε να μπω σε αυτόν τον χορό των Δημιουργικών Εργαστηρίων. Και αυτό γιατί Δ.Ε.Ν. έχει συγκεκριμένη χορογραφία. Δημιουργικότητα δεν είναι μόνο τα υλικά έργα. Δημιουργικότητα είναι και το να δημιουργείς μια φιλία, είναι να έχεις το θάρρος να πάρεις το λόγο και να εκφράσεις ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα. Αυτό δεν έχει υλική μορφή, είναι άυλο όμως χαράζεται στην μνήμη των άλλων και στον εαυτό σου. Και αποτελεί πρόκληση να συμμετέχεις σ’ ένα χορευτικό ταξίδι όπου μέσα από την συνεχή συνδιαλλαγή του «εαυτού» με τους «άλλους» ανακαλύπτεις νέους δρόμους συνύπαρξης και συν-δημιουργίας.
Μεγαλωμένη στη κορυφή ενός βουνού, ονόματι Πάχνη, όπου έζησα και συνεχίζω να ζω…Τα παιδικά μου χρόνια ανέμελα και ξένοιαστα, περιτριγυρισμένα από πράσινο, καθαρό αέρα και ανθρώπους που ήξεραν να στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Καθώς περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποίησα πως το να βοηθάω τους άλλους και να κάνω έργα από το να μιλάω, με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Έτσι πήρα την απόφαση να σπουδάσω κοινωνική εργασία για να μπορώ να βοηθάω τους συνανθρώπους μου όπως και με όποια μέσα μπορώ… Μια μέρα όμως, καθώς έκανα το συνηθισμένο μου «ταξίδι» (με το μυαλό),ξάφνου βρέθηκε μπροστά μου το τρένο του Δ.Ε.Ν., χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα πάνω… και εδώ και ένα χρόνο έχω κάνει τα καλύτερα «ταξίδια» με τους Δ.Ε.Ν.οσυνταξιδιώτες μου.
Η φύση και η πολυπολιτισμικότητα ήταν από τα πρώτα πράγματα που γνώρισα στη ζωή μου μιας και προέρχομαι από το ποιο ακριτικό χωριό της Ελλάδος στη περιοχή του Τριεθνές το Ορμένιο ή όπως λένε μερικοί "από την πινέζα που στηρίζει τον χάρτη της Ελλάδος". Μεγάλωσα στα σύνορα μαθαίνοντας από πολύ μικρή ηλικία ότι δεν υπάρχουν όρια για τους λαούς και τους πολιτισμούς, γι αυτό το λόγο ο δρόμος μου με έφερε στην Κομοτηνή όπου και σπούδασα στη σχολή Παρευξεινίων με ειδικότητα την τούρκική γλώσσα, γνωρίζοντας και ανακαλύπτονταν διαφορετικές κουλτούρες μέσα από τα βιβλία αυτή τη φορά. Η περιέργεια μου όμως και η δημιουργικότητα μου έψαχναν έναν τρόπο για να εκφραστούν και να βγουν από μέσα μου, για αυτό αφοσιώθηκα στην μεγάλη αγάπη της ζωής μου τη φωτογραφία… Τα χρώματα, οι εικόνες και τα συναισθήματα που βίωνα τώρα πλέον αποτυπώνονται σε ένα κομμάτι χαρτί, στην φωτογραφία μου. Και πάλι όμως κάτι έλειπε, κάτι επιπλέον χρειαζόμουν. Χρειαζόμουν στη ζωή μου και άλλους ανθρώπους σαν και εμένα που να μπορούν να εκφράζονται, να ανακαλύπτουν και να δημιουργούν μέσα στο μικρόκοσμο μας. Έτσι μπήκε στη ζωή μου το Δ.Ε.Ν ξεκινώντας την ποιο όμορφη και δημιουργική μου περιπέτεια με πολλούς συνταξιδιώτες – ακροβάτες αυτή τη φορά. Μπορεί να είναι λίγος ο καιρός που βρίσκομαι σε αυτό τον φανταστικό κόσμο άλλα μπορώ να πω με σιγουριά ότι ανήκω εδώ.
Πριν αρκετά χρόνια σε μια μικρή πόλη της επαρχίας την Κομοτηνή γεννήθηκα εγώ το όνομα είναι Φατός. Αμέσως μετά την γέννηση μου πέρασα τα πρώτα μου παιδικά χρόνια σε ένα όμορφο μικρό χωριό έξω από την Κομοτηνή. Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο, καθώς και τα ερεθίσματα που έλαβα ήταν τα πιο ευχάριστα. Η μικρή κοινωνία του χωρίου, οι ζεστοί άνθρωποι, η επαφή με την φύση και τα ζώα με έκαναν να αποκτήσω μια ηρεμία στην διάρκεια των χρόνων μου, και μια αγάπη για τον συνάνθρωπο μου. Αυτός είναι ο λόγος όπου με οδήγησε να ασχοληθώ με την μικρή κοινωνία των παιδιών. Το τελείωμα των παιδικών μου χρονών με βρήκε ξανά στην Κομοτηνή όπου συνέχισα την εκπαίδευση μου και το δρόμο προς την επιθυμία μου να ασχοληθώ με τον μικρό κόσμο, αυτό τον παιδιών.