Μεγαλωμένη στη κορυφή ενός βουνού, ονόματι Πάχνη, όπου έζησα και συνεχίζω να ζω…Τα παιδικά μου χρόνια ανέμελα και ξένοιαστα, περιτριγυρισμένα από πράσινο, καθαρό αέρα και ανθρώπους που ήξεραν να στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Καθώς περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποίησα πως το να βοηθάω τους άλλους και να κάνω έργα από το να μιλάω, με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Έτσι πήρα την απόφαση να σπουδάσω κοινωνική εργασία για να μπορώ να βοηθάω τους συνανθρώπους μου όπως και με όποια μέσα μπορώ… Μια μέρα όμως, καθώς έκανα το συνηθισμένο μου «ταξίδι» (με το μυαλό),ξάφνου βρέθηκε μπροστά μου το τρένο του Δ.Ε.Ν., χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα πάνω… και εδώ και ένα χρόνο έχω κάνει τα καλύτερα «ταξίδια» με τους Δ.Ε.Ν.οσυνταξιδιώτες μου.
- Σεϊλέν Εμίν Κεχαγιά, Κοινωνική Λειτουργός
