Μπορεί άραγε η λύπη του κλεισίματος ενός κύκλου να μετατραπεί σε χαρά; Ομάδα προεφήβων στην Κομοτηνή μας αφηγείται πώς εξερεύνησε αυτό το ερώτημα.
Σήμερα μιας και ήταν η τελευταία μας συνάντηση είχαμε μια αποστολή - να δείξουμε σε όλους που θα είμαστε το καλοκαίρι. Σε παλιότερη συνάντηση είχαμε αποφασίσει να σχεδιάσουμε στον τοίχο ένα καράβι - το καράβι που θα μας πήγαινε στη Μέση.
Ήταν μια περίεργη μέρα γιατί τα συναισθήματα χαράς και λύπης εναλλάσσονταν συνέχεια. Όταν νιώσαμε ότι ήρθε η ώρα για να αφήσουμε και εμείς το στίγμα μας ως ομάδα στους τοίχους του ΚΕΣΠΕΜ χαρήκαμε πολύ. Το περιμέναμε τόσο καιρό!
Που να πρωτοβουτήξουμε τα πινέλα μας;! Τι καράβι θα ήταν αυτό;
Κουβεντιάζοντας, κατασκευάσαμε με την φαντασία μας ένα καράβι το οποίο θα μας ταξίδευε στη Μέση. Ένα καράβι που θα μιλούσε σε όλα τα παιδιά που θα θέλουν να μας ακολουθήσουν - ώστε να ξέρουν που μπορούν να μας βρουν.
Παρά το σύννεφο της στενοχώριας που επικρατούσε στο χώρο, συνεχίσαμε να ζωγραφίζουμε το τοίχο ώσπου τα συναισθήματα αυτά της λύπης εναλλάχτηκαν με συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού - βιώνοντας τη δημιουργία της δραστηριότητας και της συνεργασίας. Το ένα μέλος της ομάδας βοηθούσε το άλλο και όλοι μαζί ζωγραφίζαμε αυτό το ψηφιδωτό από ιδέες και χρώματα.
Όταν ολοκληρώσαμε το καράβι, φαινόταν στα μάτια μας ότι μας άρεσε πάρα πολύ. Η γοργόνα μας, το νησάκι μας και το όνομα του πλοίου μας. Βλέπαμε ότι κάτι λείπει από το καΐκι μας, κι αυτό ήταν το όνομα του.
“Πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα που θα μας χαρακτηρίζει όλους”, είπε ένα μέλος, και πρότεινε να πάρουμε ένα γράμμα από τα ονόματα μας κάθε φορά και να δημιουργήσουμε ένα καινούριο.
Όλοι μαζί δοκιμάζαμε διάφορα γράμματα, ο καθένας από το όνομα του, και τελικά το ονομάσαμε Σεράλ.
Για μας, η ιδέα του τρόπου να καταλήξουμε σε όνομα ήταν ακόμη ένα σημάδι για να νιώσουμε αδιαμφισβήτητα ότι είμαστε μια ομάδα που την δημιουργήσαμε, την χτίσαμε και την διαμορφώσαμε εμείς όπως θέλαμε.
Η συνάντηση μας έληξε με πολλές, περήφανες αγκαλιές, και με μία δόση ανυπομονησίας για την θερινή δράση - για παρόμοιες αλλά και καινούριες περιπέτειες. Όλοι εμείς ήμασταν ένα μέρος του πλοίου που φεύγει για Μέση!
...σας περιμένουμε - φίλοι μας - στη Μεση - για τα θερινά ΔΕΝ!
