Ματιές των μελών του δικτύου συνεργατών των Θερινών ΔΕΝ 2013
α ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστορία, που κανείς σας δεν ξέρει ποια είναι η αρχή, ποια η μέση και ποιο το τέλος… Και ούτε θα το μάθει, διότι είναι το μυστικό μας… Αυτή η ιστορία έχει τις ρίζες της στα πολύ παλιά χρόνια, τότε που κυρίαρχοι της γης ήταν πλάσματα που τώρα πια ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας και του μύθου. Παίρνουν όμως μορφή και ζωντανεύουν μέσα από τη φαντασία των παιδιών… Νεράιδες, Νεραιδοπρίγκηπες, Μονόκεροι, Νάνοι, Δράκοι, Κένταυροι. Ας πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή… Ή μάλλον από την αρχή που εσείς ξέρετε.
Στα πολύ παλιά χρόνια, όπως ανέφερα πιο μπροστά, στο Νέστο, υπήρχε ένας Κένταυρος που ήταν πολύ ερωτευμένος με την Νεράιδα Λειλάνθη (δηλαδή εμένα). Ποτέ του δεν μου είχε εκφράσει τα πραγματικά του αισθήματα, και για να μην με χάσει με φυλάκισε σε μια πηγή με ένα πολύ δυνατό ξόρκι. Μονάχα μια ομάδα από παιδιά θα μπορούσε να σπάσει το ξόρκι, λύνοντας έναν γρίφο. Τα χρόνια περνούσαν και κανένας δεν μπορούσε να τον λύσει, ώστε να ελευθερωθώ. Μια ξεχωριστή μέρα όμως, αρκετά πρόσφατα, πριν από δυο ή τρεις αιώνες, μια ομάδα Νάνων (παιδιά), Μονόκερων (προέφηβοι) και Δράκων (έφηβοι) από τα γύρω μέρη, είχαν επισκεφτεί την περιοχή μου για να θαυμάσουν τον πλούτο που έκρυβε, πέρασε τυχαία από την φυλακή μου. Έχοντας ακόμα σπίθες στις ψυχές τους από όλα αυτά τα καλά που ο άνθρωπος έχει αρχίσει να χάνει σιγά- σιγά, κατάφερε να λύσει τον γρίφο και να με ελευθερώσει.
Κάνοντας παρέα με τα πλάσματα αυτά και ξεναγώντας τους για τρείς περιφορές του μπλε πλανήτη γύρο από το πιο μεγάλο κοντινό αστέρι, ο Κένταυρος παρακολουθούσε πάντα τις κινήσεις μας λίγα βήματα πιο πίσω ή κρυμμένος στις διάφορες σπηλιές των γύρω βουνών.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή των αποφάσεων. Η σελήνη χορεύοντας έναν στριφογυριστό χορό, αποφάσισε να μπει ανάμεσα στον μπλε πλανήτη και το φλογερό άστρο, παροτρύνοντας τον Κένταυρο να αφήσει στην άκρη τον εγωισμό του και να πάρει την μεγάλη απόφαση να προσεγγίσει την Λειλάνθη. Με σκυμμένο το κεφάλι γεμάτος ντροπή και φανερά μετανιωμένος για το λάθος που είχε κάνει στο παρελθόν, έπιασε απαλά το χέρι της Λειλάνθης και της προσέφερε ένα πολύτιμο αρχαίο άνθος που μόνο εκείνος γνώριζε τον τόπο και τον χρόνο που κάθε φορά αναφύεται. Με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια πήρε το θάρρος μπροστά σε όλα τα πλάσματα που είχαν έρθει (ξωτικά, μάγισσες δράκοι, μονόκρεοι, νάνοι, νεράιδες) και της ζήτησε να ενώσουν τις ζωές τους.
Κάπως έτσι μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, έπρεπε να οργανώσουμε και να κάνουμε τον γάμο μας.
Η πρώτη βδομάδα ξεκίνησε καλωσορίζοντας όλους τους καλεσμένους μας, παλιούς και καινούριους, διηγώντας τους την ιστορία του τόπου μας αλλά και τη δική μας.
Συνεχίζοντας την δεύτερη βδομάδα, έγινε η τελετή, η οποία ήταν πολύ μπερεκετλή. Οι φίλοι μας μας χάρισαν αρκετά δώρα πήλινα σερβίτσια, διακοσμητικά, πίνακες ζωγραφικής, αλλά το μεγαλύτερο και ανεκτίμητο δώρο για εμάς, ήταν η παρουσία τους.
Την τρίτη βδομάδα είχαμε μια μουσαφίρισσα έκπληξη. Ήταν μια τζαναμπέτισσα μάγισσα, στην οποία όμως δεν άρεσε ο τρόπος που γινόταν το γλέντι και ήθελε να γίνει με τον δικό της τρόπο. Με την βοήθεια των φίλων μας της εξηγήσαμε με τρόπο γλυκό πως εμείς έτσι είχαμε μάθει και έτσι θέλαμε να γίνει.
Ο γάμος μας δεν μπορούσε να κλείσει καλύτερα. Η τέταρτη βδομάδα ήταν όλο εκπλήξεις για τους καλεσμένους / φίλους μας. Τους ξεναγήσαμε στο μονοπάτι και τους ετοιμάσαμε ένα τριήμερο σοφρά που είχε όλα τα καλά όλων των διαφορετικών κόσμων. Και αυτοί ως αντάλλαγμα, πριν επιβιβαστούν στο τρένο για την αναχώρηση τους, μας άφησαν ένα ενθύμιο. Μια μεγάλη τοιχογραφία του τρένου με το οποίο ήρθαν, θα φύγουν….
Και ίσως να ξανάρθουν…
- Εμπνευστές και Συγγραφείς: Δήμητρα Αρμούτογλου, Σεϊλέν Εμίν Κεχαγιά
