(από το ημερολόγιο της ΔΕΝίτσας)
Φτάνοντας σήμερα στο επίσης πολύ γνώριμο χωριό Άκαρπο ένιωθα μεγάλη χαρά γιατί θα συναντούσα παιδιά που τα είχα γνωρίσει παλιότερα, επίσης ένιωθα άγχος για το αν θα με θυμούνται. Αφού στάθηκα κάτω από μια ωραία σκιά με ένα πολύ όμορφο μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι, άπλωσα τα υλικά μου και άνοιξα τις πόρτες του φτωχικού μου για ξενάγηση στους σημερινούς πρωταγωνιστές Σιγά-σιγά άρχισαν να καταφτάνουν, και το τραπεζάκι γέμισε με 15 νέους. Το άγχος που είχα για το αν θα με θυμούνται ανατράπηκε, γιατί δεν αναγνώρισα εγώ τα προσωπάκια των νέων που είχαν αλλάξει και τόσο μεγαλώσει. Μάλλον γερνάω! Το πρώτο πράγμα που ζήτησαν να κάνουμε ήταν να γνωρίσουν τη παρέα μου. Έκανα την ξενάγηση, τους άρεσε πάρα πολύ ο χώρος και η ιδέα (πρότζεκτ) του φτιάχνω και εγώ μια κούκλα που θα ταξιδεύει στο ΒΑΝ. Οι νέοι ήταν πολύ συνεργάσιμοι, μοιράστηκαν κατευθείαν τα δημιουργικά κομμάτια. Υπήρχε μόνο μια διαφωνία της ομάδας όσων αφορά το φύλο, αγόρι ή κορίτσι μετά όμως από κουβέντα και σκέψη την βγάλανε φίλη της Δενίτσας που είναι η “ΑΚΑΡΠΕΝΙΑ”. Στο τέλος βγήκαν φωτογραφίες με την καινούργια μου φίλη και την τοποθέτησαν στην θέση που θεώρησαν κατάλληλη για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Τους αποχαιρέτισα με αγκαλιές και φιλιά και δώσαμε ραντεβού στο Νέστο…
