Νέα φάση (ΠΕΜ 2010-2013), νέα χρονιά (2011), νέος μήνας (Ιανουάριος). Άρα και νέα αρχή. Όπως συνήθως, λοιπόν... μια φορά κι έναν καιρό. Μια ομάδα εμψυχωτών σχεδιάζει εδώ και μήνες (φθινόπωρο 2010) το άνοιγμα του δικτύου συνεργατών να υποδεχτεί νέα μέλη. Απευθύνει πρόσκληση στους “πιθανούς νέους συνεργάτες” (όπως ονομάστηκε ο ρόλος του εμψυχωτή που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο των ΔΕΝ) με ένα παραμύθι όπου ο καθένας ενέταξε τη δική του ιστορία μέσα στο πέρασμα του χρόνου (2002-2008).
ΦΩΝΕΣ... ΦΩΝΕΣ... ακούμε πολλές φωνές... μα από που έρχονται; Που είναι κρυμμένες; Φωνές πολλών ζωντανών, από πολλά μονοπάτια που θέλουν να συναντηθούν... Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Οι μικροί κηπουροί ψάχνουν ο ένας τον άλλον. Αν συνεχίσει να βρέχει ο σπόρος θα γίνει ΔΕΝτρο και θα πρέπει να είναι εκεί να το υποδεχτούν.
Το Παραμύθι ενός ΔΕΝτρου
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Όλες οι ιστορίες έχουν μία αρχή, μία μέση και ένα τέλος. Έχουν, επίσης, και έναν κεντρικό ήρωα, συνήθως και έναν αντιήρωα, κάποιος αντιπροσωπεύει το καλό και κάποιος το κακό. Το καλό, πάντοτε θριαμβεύει, μετά από πολλές δοκιμασίες, του κακού. Έτσι μας λέει ο αφηγητής και δεν έχουμε κανένα λόγο να τον αμφισβητήσουμε!
Η ιστορία που θα ακούσετε είναι διαφορετική αλλά το ίδιο μαγική όπως όλες οι ιστορίες. Δεν έχει έναν κεντρικό ήρωα, καθώς αυτός αλλάζει ανάλογα με τον αφηγητή. Δεν υπάρχει κάποιος αντιήρωας αλλά ούτε καλό και κακό. Είναι μια ιστορία συνδιαμόρφωσης και γι’ αυτό απαιτούνται πολλοί αφηγητές για την εξιστόρησή της. Δεν έχει αρχή, ή κανείς δεν έχει καταλήξει στο ποια είναι η αρχή της και ακόμη, όπως φαίνεται, δεν έχει τέλος. Γνωρίζουμε, όμως πολύ καλά τη μέση της και έτσι από εκεί θα ξεκινήσουμε!
Αν θυμόμαστε καλά, μια φορά και έναν καιρό, το ’98 ήταν θαρρούμε, υπήρχε κάπου ένα χωραφάκι. Πολλοί το κατηγορούσαν ότι ήταν άγονο, άλλοι ότι ήταν ξερικό και άλλοι ότι ήταν πολύ μακριά για να το δούνε. Μέσα του είχε διάφορα φυτά και δέντρα, αλλά κατά κύριο λόγο είχε κερασιές και ροδιές. Άλλοι έβλεπαν ότι είχε περισσότερες κερασιές και άλλοι περισσότερες ροδιές. Στο χωράφι δεν άλλαζε τίποτα, βέβαια, ό,τι γνώμη κι αν είχαν οι άλλοι γι’ αυτό. Και τότε κάποιοι χάραξαν τα σύνορα ενός μικρού κήπου, προσπάθησαν να σκάψουν το σκληρό χώμα, να κάνουν αυλάκια, να φέρουν νερό, να φυτέψουν νέους σπόρους και να φροντίσουν τα υπάρχοντα δεντράκια, αλλά ούτε και αυτό μας ενδιαφέρει…
Σκύψτε πιο κάτω, ακουμπήστε το πρόσωπό σας στο χώμα και θα δείτε έναν ολόκληρο κόσμο να ξεδιπλώνετε μπροστά σας. Μυρμηγκάκια, ακρίδες, κρεμμυδοφάγοι, σαλιγκάρια, πασχαλίτσες, σκουληκάκια, κόσμος ένα σωρό! Σε εκείνον τον κήπο μία σγουρομάλλα σκαθαρίτσα, που έλεγε σε όλους ότι ήταν κηπουρός, μετά κόπων και βασάνων φύτεψε ένα σπόρο παράξενο, τέτοιος σπόρος δεν είχε ξαναπέσει στο χωράφι. Το πότισε και μάζεψε κοντά της μερικά έντομα, τα πιο περίεργα, και μας έπεισε ότι αν προσέξουμε αυτόν τον σπόρο θα γίνει κάποτε ένα μεγάλο δέντρο. Διστακτικά το κάναμε στην αρχή και με ανυπομονησία περιμέναμε αποτελέσματα. Κάποιοι αποχωρήσαμε γιατί έπρεπε να φροντίσουμε τότε κάποιους άλλους σπόρους, το χοντρούτσικο σαλιγκάρι ήταν ένας από αυτούς που αποχώρησε.
Φεύγοντας το σαλιγκάρι είδε κάποια μυρμηγκάκια να μαζεύονται γύρω από τα έντομα – κηπουρούς και να αρχίζουν και αυτά να φροντίζουν τον σπόρο. Ο σπόρος μεγάλωσε μαγικά με το που άκουσε τις λεπτές φωνούλες των μυρμηγκιών. Έγινε ένα μικρό ΔΕΝτράκι με πολύχρωμα φύλλα. Τι παράξενο για ένα χωράφι που τα μόνα χρώματα που είχε δει ήταν πράσινο, κόκκινο και κίτρινο! Αυτά τα χρώματα είχαν οι ροδιές και οι κερασιές και δεν ήξεραν κανένα άλλο. Βλέποντας τα χρώματα οι κηπουροί – γιατί έτσι θα τους λέμε από εδώ και στο εξής – γέλασαν και γέλασαν μαζί τους και τα μυρμηγκάκια. Τα άλλα έντομα, όμως, δεν είχαν την ίδια χαρά. Κάποια ήταν καχύποπτα, άλλα απαγόρευσαν στα μικρά τους να περάσουν κάτω από το ΔΕΝτρο και άλλα περίμεναν πρώτα να δουν τι καρπούς θα βγάλει για να το προσεγγίσουν. Παρόλα αυτά το ΔΕΝτρο μας είχε ήδη κάνει τη δουλειά του: έφερε και άλλα χρώματα και άλλες φωνές στο χωράφι.
(Εμπειρίες πρώτων κηπουρών)
ΣΚΑΘΑΡΙ: Φέρω στον κόσμο την κληρονομιά των προγόνων μου. Ως φύλακες μιας αρχέγονης γνώσης για τον κύκλο ζωής-θανάτου-αναγέννησης, οι γιαγιάδες κι οι παπούδες μου έμαθαν: πώς να μεταβολίζουν την κοπριά και να την διαμορφώνουνε σε μικρές θρεπτικές μπάλες στη γη, πώς να μεσολαβούν μεταξύ ουρανού και γής – μεταξύ ονειρέματος και πράξης – πώς να ενθαρρύνουν το γίγνεσθαι. Κατανοούσαν ότι η ανάπτυξη του ζειν δεν είναι μια μηχανιστική, γραμμική διαδικασία, αλλά μια οργανική, κυκλική διεργασία. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι – όπως και ένας κηπουρός – να δημιουργήσεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα μπορέσει να αναπτυχθεί. Κι επειδή διδάσκεις καλύτερα αυτό που έχεις να μάθεις – ως νεαρό σκαθάρι – βγήκα στη γύρα – με τη γνωστή μου σγουράδα – σε αναζήτηση για το κατάλληλο πεδίο-εργαστήρι. Δρόμο πήρα, δρόμο άφησα, το μονοπάτι μου με έφερε σ’ αυτόν τον Κήπο. “Δεν μπορεί!” είπα στον εαυτό μου, “κάπου εδώ σίγουρα υπάρχουν κι άλλα έντομα συνοδοιπόροι να γνωρίσω”. Μαζί θα συνδιαμορφώσουμε ένα πεδίο-εργαστήρι που θα επιτρέψει να γεννηθεί ένας πραγματικός διαπολιτισμικός διάλογος. Εμπιστεύομαι το είδος μας. Άλλωστε είναι γνωστή η σημασία μας για το ζειν. Ακόμα κι οι επιστήμονες (αυτοί που ακόμα δεν γνωρίζουν και πολλά) λένε ότι αν όλα τα έντομα – οι πιο πολύμορφοι οργανισμοί του πλανήτη – εξαφανιζόντουσαν από τη Γη, μέσα σε 50 χρόνια όλη η ζωή στον πλανήτη θα τέλειωνε. Ποιος θα μπορούσε να δημιουργήσει χώρο στον Κήπο όπου όλοι να μπορούν να βιώνουν τα δώρα και τα μυστικά της πολυμορφίας, αν όχι εμείς οι ίδιοι; Ένα μόνο με απασχολούσε: θα έβρισκα ανοιχτά αυτιά, ανοιχτά μυαλά, ανοιχτές καρδιές; Είχα μεγάλη περιέργεια, μια δόση αγωνίας και μπόλικη εμπιστοσύνη.
ΜΥΡΜΗΓΚΙ: Το μυρμήγκι άκουσε το κάλεσμα της σγουρομάλλας σκαθαρίτσας. Πλησίασε. Είδε και κάποια άλλα έντομα. Άλλα τα γνώριζε και άλλα όχι. Ένιωθε φόβο, ανασφάλεια. Βαθιά μέσα του γνώριζε ότι αυτή η σπορά θα αποδώσει καρπούς. Άκουσε αυτή την εσωτερική φωνή του. Την εμπιστεύτηκε. Συνεργάστηκε μαζί με τα άλλα έντομα και τη σγουρομάλλα σκαθαρίτσα. Έσπειραν τον σπόρο και τον περιποιήθηκαν. Τον φρόντισαν. Νοιάζονταν για αυτόν. Κόπιασαν και αγωνίστηκαν για να μεγαλώσει.
ΒΙΔΡΑ: Στις όχθες και στα καθαρά νερά του Νέστου πριν από πολλά χρόνια, ζούσε μια μποέμ βίδρα. Η βίδρα αυτή, ζούσε ανέμελα κυνηγούσε, έφτιαχνε και συντηρούσε την φωλιά της. Απολάμβανε να παίζει κάθε μέρα με τον ήλιο και το νερό. Ένα απόγευμα πριν βγει για κυνήγι και ενώ έβαζε τα βατραχοπέδιλα της, άκουσε μια φωνή. “Καλό το παιχνίδι, καλό το κυνήγι, αλλά λείπει η ουσία της ζωής.” Γυρνάει και βλέπει μια σγουρομάλλα σκαθαρίτσα. Ζήτησε να του εξηγήσει τι εννοεί. Μετά από μεγάλη κουβέντα με την σκαθαρίτσα, αποφάσισε να δοκιμάσει και κάτι διαφορετικό και την ακολούθησε. Δρόμο πήραν δρόμο άφησαν, περπάτησαν μέρες και νύχτες, βδομάδες και μήνες, συζητώντας, παρέα με άλλα ζώα, που έψαχναν το ίδιο και αυτά, μαθαίνοντας πως να γίνουν κηπουροί. Κάποτε έφτασαν σε ένα μέρος άγονο αλλά πανέμορφο. Εκεί η σγουρομάλλα σκαθαρίτσα φύτεψε ένα μαγικό σποράκι. Οι κηπουροί γίνονταν όλο και περισσότεροι, όλο και πιο έμπειροι. Και φρόντιζαν τον σπόρο, που σιγά σιγά έβγαλε ρίζες, κορμό, κλαδιά, φύλλα και καρπούς. Τότε η βίδρα και άλλα ζωάκια, ανέλαβαν να φέρνουν νερό από το διπλανό ποτάμι, για να μη διψάσει ποτέ το ΔΕΝτράκι τους. Και συχνά ονειρεύονται ένα δάσος από τέτοια δέντρα, που ο άνεμος την Άνοιξη θα ταξιδεύει τους σπόρους του, σ’ άλλα μακρινά άγονα μέρη και να φυτρώνουν και κει καταπράσινα και δροσερά δάση. Και κείνες τις ώρες η βίδρα γελάει κάτω από τα μουστάκια της.
ΣΚΙΟΥΡΟΣ: ένα σκιουράκι μία μέρα καθώς έκανε την καθημερινή του διαδρομή τον ενημέρωσαν ότι μερικοί μπορεί να θέλουν βοήθεια σε έναν μαγικό κήπο και αφού αγαπούσε την φύση πήγε, ξαφνικά αντίκρισε ένα πολύ παραδεισένιο κήπο όπου υπήρχαν πολλά και καλά ζωάκια, όλα θα ξεκινούσαν μαζί για ένα καλό μαγείρεμα ώστε να φυτέψουν μερικούς σπόρους!! Ξαφνικά προέβαλλε ένα δέντρο από όπου βγήκαν πολλοί καρποί αλλά το ΔΕΝτρο αυτό εξασφάλιζε και την φωλίτσα για όλα αυτά τα ζωάκια, η σκαθαρούλα τους κρατούσε ενήμερους για όλα αυτά που γινόντουσαν στον κήπο. Κατά καιρούς ήρθαν και νέοι φίλοι για να προσφέρουν στο ΔΕΝτράκι ώστε να αποδώσει πολύ περισσότερο. Πέρα από τις δυσκολίες και τα ψαλιδίσματα το σκιουράκι προσπαθούσε να προστατεύει το ΔΕΝτράκι μαζί με τους συνοδοιπόρους του. Μετά από μία εποχή όπου διεκόπη η πολύ φροντίδα ξαφνικά πρόβαλλαν φιντανάκια και το σκιουράκι ήταν μες στην τρελή χαρά και έβαλε τα δυνατά του για τα βρει φίλους ώστε να μπορεί να ξαναδώσουν την ομορφιά στο ΔΕΝτράκι αυτό ώστε πάλι να είναι πολύ όμορφο και καρπερό. Φροντίδα μεταφοράς κλαδιών, καρπών για αποθήκευση, καρπών για ενίσχυση κλπ!
(2006)
ΑΡΑΧΝΗ: Η μικρή αραχνούλα έψαχνε να βρει που να απλώσει το σπιτάκι της από ιστό.. στο ταξίδι της αναζήτησης πέρασε εντελώς τυχαία –νόμιζε τότε- από ένα παραδεισένιο μέρος με ψηλά δυνατά δέντρα σαν της ζούγκλας , με νερά γενναιόδωρα και δροσερά, με βουνά που έμοιαζαν με δράκους που αν τους χαιρετούσες φωνάζοντας δυνατάααα σου απαντούσαν και αυτά. Υπήρχε και ένα δέντρο εκεί διαφορετικό από τα άλλα : με κορμό εύθραυστο αλλά περήφανο, με φλοιό διάφανο και ειλικρινές, με κλαδιά που φιλοξενούσαν πολύχρωμα όνειρα. Αποφάσισε να ξεκουραστεί στη σκιά του. Πλησιάζοντας είδε μια καρακάξα να τραγουδά στην κορυφή , ένα σαλιγκάρι και μια πασχαλίτσα να λένε παραμύθια σε μυρμηγκάκια και μια σγουρομάλλα σκαθαρίτσα με ένα στρατό από έντομα να φροντίζουν και να προστατεύουν το πολύτιμο δέντρο. Οι καρποί του δέντρου φαινόντουσαν μμμμμ τόσο ζουμεροί και νόστιμοι.. και η αραχνούλα πεινούσε, πεινούσε πολύ.. η σκαθαρίτσα κοίταξε κατάματα την αραχνούλα και της μίλησε σε μια γλώσσα που η αραχνούλα ποτέ δεν είχε μάθει αλλά ένιωθε ότι ήξερε και είπε «Καλωσήρθες αραχνούλα, σε περιμέναμε»..
ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Μια πεταλουδίτσα είχε ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι για να μπορέσει να βρει ένα ασφαλές μέρος για να χτίσει το σπιτικό της, διότι περίμενε να φέρει στον κόσμο άλλη μια πεταλουδίτσα. Πήγαινε από δάσος σε δάσος και από λουλούδι σε λουλούδι, όμως δεν μπορούσε να αποφασίσει. Ήθελε να κάνει αυτό που θα ήταν καλό για την οικογένεια της. Μια μέρα που καθόταν αναποφάσιστη σε ένα δέντρο συνάντησε ένα σκαθάρι ,που πήγαινε είπε, σε ένα μαγικό κήπο με ωραία και χρωματιστά ΔΕΝτρα. Την κάλεσε λοιπόν να ταξιδέψουν μαζί και της υποσχέθηκε πως θα είναι πάντα κοντά της σε ό,τι και αν χρειαστεί. Η πεταλουδίτσα την εμπιστεύτηκε χωρίς να έχει καταλάβει το γιατί, όμως μέσα της μια φωνή έλεγε ότι είχε κάνει την σωστή επιλογή. Έτσι μάζεψε τα πραγματάκια της και ξεκίνησαν ένα ταξίδι στο άγνωστο. Πέρασαν μέρες, πέρασαν νύχτες μα ο μαγικός κήπος πουθενά. Η πεταλουδίτσα άρχισε να στεναχωριέται ώσπου το σκαθάρι άρχισε να φωνάζει ” φτάσαμε φτάσαμε”. Όταν σήκωσε τα μάτια της αντίκρισε ένα θέαμα που δεν το πίστευε, “έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος” είπε σιγανά και συνέχισε. Περπατώντας είδαν ένα πολύ όμορφο και μεγάλο ΔΕΝτρο με χρωματιστά φύλλα, “είδες που σου τα έλεγα, τώρα με πίστεψες;” είπε το σκαθαράκι. Εδώ θα φτιάξω το σπιτάκι μου σκέφτηκε η πεταλουδίτσα και συμφώνησε και το σκαθαράκι. Όμως ακούγοντας διάφορες φωνές η πεταλουδίτσα κοντοστάθηκε γιατί συνειδητοποίησε πως σε αυτό το ΔΕΝτρο ζούσαν και άλλοι. Ενώ είχε ετοιμαστεί να φύγει και να πάει κάπου αλλού την πρόλαβαν το σκαθαράκι , η αραχνούλα, η ακριδούλα και η καρακάξα και την βοήθησαν να καταλάβει πως αυτό το ΔΕΝτρο χωράει τους πάντες που έχουν καλή καρδιά και κέφι για πολλά και διάφορα. Έτσι και αυτή αποφάσισε να μείνει μαζί τους και άρχισαν να μαζεύουν τους πάντες στην παρέα τους χωρίς να διαχωρίζουν και να διώχνουν κανέναν…
(2007)
ΧΟΝΤΡΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ: Το χαιρόμουν πολύ αυτό το δέντρο που είχε μεγαλώσει αρκετά και αρκετοί αναγνώριζαν την αξία του και στον κήπο αλλά και στο ευρύτερο χωράφι. Τώρα ήταν καιρός να κάνει κάτι πιο μεγάλο, πιο δυνατό γιατί ένα πουλί του είπε ότι οι άνθρωποι θα κλείσουν τον κήπο για καιρό και μπορεί να μην το δώσει κανείς σημασία ποτέ ξανά. Άλλη μια φορά το είχαν πει ότι δεν θα το ποτίσουν αλλά μπορεί να είχαν αργήσει αλλά τελικά βρέθηκε τρόπος να φτάσει νερό στον κήπο. Η σκαθαρίτσα κηπουρός χτύπησε την πόρτα του καβουκιού μου και φώναξε και τη φίλη μου τη πασχαλίτσα να την ακούσουμε τι έχει να μας πει. Ζήτησε να γίνουμε και εμείς κηπουροί του ΔΕΝτρου και με χαρά δεχτήκαμε.
ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΑ: Πηδούσαμε από κλαδί σε κλαδί του ΔΕΝτρου και βάλαμε μυρμηγκάκια, ακριδάκια, κουνουπάκια και αραχνούλες να παίζουν όλα μαζί. Τα δείξαμε πώς να ντύνονται καλικάντζαροι και να σκανδαλίζουν τους πάντες με τις ζαβολιές τους! Σε άλλα τους είπαμε ότι ήταν κάστορες, λιοντάρια, μάγοι, εφευρέτες και ξωτικά και το χαρήκαν με τη ψυχή τους! Παντού, όπου κι αν γυρνούσες το κεφάλι σου γύρω από το ΔΕΝτρο και στα κλαδιά του υπήρχε κινητικότητα! Οι κηπουροί δουλεύανε ασταμάτητα αν και ο φόβος του τέλους είχε καταφέρει να ριζώσει στις καρδιές τους.
ΚΑΡΑΚΑΞΑ: Μια καρακάξα που ζούσε λίγο πιο πέρα, άκουγε τα γέλια και τις φωνές, έτσι δεν άντεξε και ρώτησε κάποια από τα ζώα τι συμβαίνει… Μόλις έμαθε μονολόγησε «μα, πρέπει να πάω οπωσδήποτε!». Διστακτικά, έφτασε και καμάρωσε το πόσο όμορφο και ψηλό ήταν αυτό το ΔΕΝτρο για το οποίο τόσα είχε ακούσει. Άρχισε να τριγυρίζει γύρω του, να πετά στα κλαδιά του και να συναντά όλα τα σκανταλιάρικα ζωάκια στις παρέες τους. Μα, κάτι φαινόταν να φαίνεται παράξενο σε κάποια ζωάκια. Η καρακάξα ήξερε καλά τι ήταν αυτό… Και μια μέρα, δεν έχασε ευκαιρία, ανέβηκε στο πιο ψηλό κλαδί του ΔΕΝτρου και βροντοφώναξε «ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΥ ΧΡΩΜΑ, ΜΗΝ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΨΗΛΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ, ΝΟΙΩΘΩ Ο.ΤΙ ΝΟΙΩΘΕΤΕ, ΑΓΑΠΑΩ Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΤΕ, ΚΟΙΤΑΩ ΟΠΩΣ ΚΟΙΤΑΤΕ, ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΗΠΟΥΡΟΥΣ!»…
ΣΚΑΘΑΡΙ: Άλλο πράμα να ονειρεύεσαι ένα ΔΕΝτρο κι άλλο να το βιώνεις. Αγάπησα τα πολύμορφα κλαριά, τα πολύχρωμα φύλλα και τους αμέτρητους εκφραστικούς καρπούς του, μα περισσότερο λάτρεψα την αλληλεπίδρασή του με τα καιρικά φαινόμενα που ήρθαν να επισκεφτούν τον Κήπο. Θυμάμαι μια στιγμή – δίπλα στο ποτάμι του Νέστου – τα λόγια μιας νεαρής πεταλούδας-τίγρη, την ώρα που μαινόταν μια καταιγίδα: “Προτιμώ να με πονάς, παρά να αγνοείς την ύπαρξή μου”. Ένα δίκτυο πολυμορφίας έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τον πόνο σε επαφή, σε σχέση. Παρ’ όλη την τοπικότητα του ΔΕΝτρου και του Κήπου, το μήνυμά του ταξίδεψε μακριά – ως το Λονδίνο το μεταφέραμε. Και το κουβαλάω παντού, γιατί έγινε μέρος των βιωμάτων μου, της σκαθαρένιας ύπαρξής μου. Κι όσο κι αν φαίνεται ότι υπάρχει τέλος, τα φαινόμενα απατούν. Γιατί η ζωή αγαπά την αναγέννηση. Κάθε πράγμα στον καιρό του.
ΑΚΡΙΔΑ: να και μια μικρή αλλά γερασμένη ακριδούλα, που έφτασε στο πανέμορφό ψηλό και ονειρεμένο δέντρο. Αυτή η ακριδούλα είχε γεννηθεί σε ένα ίδιο πανέμορφο χαριτωμένο ΔΕΝτράκι, όπου μεγάλωσε και —έμαθε– πολλά για τη ζωή από όλους που ζούσαν εκεί, όπου πολλά ακριδάκια πηδούσαν από την μια στην άλλη άκρη μες στην τρελή χαρά μέχρι τότε που ΔΕΝτράκι ξαναέγινε σποράκι. “εεε, τι κάνουμε τώρα;” φώναζαν όλοι, “νααα λοιπόν ήρθε η ώρα να σκεφτούμε αυτό που μας έμαθε ιδιαίτερα η σγουρομάλλα σκαθαρίτσα που φώλιαζε σχεδόν πάντα στο κήπο μας δίπλα απ’ το πανέμορφο ποτάμι τον έξυπνο τρόπο που ακολουθεί κάποιος για να ξαναφυτρώσει και να μεγαλώσει το σποράκι.
ΜΥΡΜΗΓΚΙ: Με το πέρας των εποχών και του χρόνου ο σπόρος μεγάλωνε. Πολλές αρρώστιες και ασθένειες το επισκέφθηκαν. Αλλά η δύναμη της ελπίδας και της αγάπης το τροφοδοτούσαν και το δυνάμωναν. Σιγά, σιγά το μυρμήγκι είδε τον σπόρο να μεταμορφώνεται σε ΔΕΝτρο. Σε ένα δέντρο με πολλούς και διαφορετικούς καρπούς. Σε καρπούς γευστικούς και χυμώδης. Το μυρμήγκι, η σγουρομάλλα σκαθαρίτσα και τα άλλα έντομα τους γεύονταν. Η φήμη αυτού του δέντρου έγινε γνωστή πέρα από τα σύνορα του κήπου και του χωραφιού. Και άλλα έντομα ήθελα να απολαύσουν αυτή την συντροφιά των πρώτων εντόμων και της σγουρομάλλας σκαθαρίτσας και να γευτούν τους καρπούς του δέντρου. Η αγάπη και το νοιάξιμο για το δέντρο αναγνωρίστηκε από τα έντομα που είχαν κάνει τη σπορά και από τη σγουρομάλλα σκαθαρίτσα. Άλλωστε δεν υπήρχαν σύνορα. Ο καθένας θα μπορούσε να γευτεί τους καρπούς του δέντρου. Αρκεί να τον οδηγούσε στο δέντρο η αγάπη, το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο για αυτό. Έτσι λοιπόν η παρέα του δέντρου μεγάλωσε όπως ακριβώς και μεγάλωσε και ο σπόρος σε δέντρο. Η παρέα των εντόμων συνέχιζαν να φροντίζουν το δέντρο και να το περιποιούνται. Διότι το νοιάξιμο και η φροντίδα δεν σταματάει. Το δέντρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που επιθυμεί ενδιαφέρον.
ΚΑΜΠΙΑ: Μία ημέρα το ΔΕΝτρο επισκέφτηκε μία πολύχρωμη κάμπια. Είχε απίστευτη πείνα και διψούσε πολύ. Χρειαζόταν να ξεκουραστεί τόσο ώστε να συνεχίσει το ταξίδι της. Ενδιαφερόταν να μελετά και να κατανοεί τις γεύσεις ,τις μυρωδιές και την αφή από τα περισσότερα φυτά. Της άρεζε να ψάχνει και να σκαλίζει τα φυλλώματα και το χώμα τους και σεβόταν την μυστική συνταγή που τα κρατάει στην ύπαρξη όταν καταστρέφονται τα φύλλα τους ή το περιβάλλον τους. Ήθελε να χαζεύει το χρώμα τους σε κάθε εποχή. Εξάλλου αυτή δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτά. Πριν προλάβει να πλησιάσει το ΔΕΝτράκι καλά καλά, συναντά στις ρίζες του την κηπουρό σκαθάρι να της λέει ότι αυτό το δέντρο είναι πολύτιμο και τα φύλλα του αξίζουν για μία ζωή . Ήταν πολύ γλυκά και αληθινά αυτά τα λόγια και έτσι η κάμπια ήταν σαν να είχε από πάντα χορτάσει και δεν θα πεινούσε ποτέ πια. Επιθυμούσε πολύ να γνωρίσει τα υπόλοιπα έντομα και ζωάκια κηπουρούς και να καλλιεργήσει μαζί τους σπόρους του δέντρου, να προστατέψουν τα πολύτιμα φύλλα και να ποτίσουν τις μαγικές ρίζες του. Πολλές φορές η κάμπια κλεινόταν στο κουκούλι που έπλεκε την νύχτα γιατί το είχε ανάγκη. Τότε ονειρευόταν πως έτρεχε και κινούταν και τραγουδούσε όπως όλα τα άλλα έντομα και ζωάκια του δέντρου , γιατί αυτή δεν κατάφερνε να κινείται για το δέντρο γρήγορα όσο άλλα έντομα και δεν έιχε φωνή δυνατή και δεν πετούσε. Είχε ανάγκη να κοντοστέκεται γιατί κουβαλούσε πολλά πόδια και ήταν δυσκίνητη. Ωστόσο τα έβλεπε όλα και τα πρόσεχε και περίμενε την σειρά της για να εργαστεί. Σκέφτηκε λοιπόν να επισκεφτεί και να γνωρίσει και όσα άλλα έντομα ή ζωάκια θα είχαν κάποιες μικρές ατέλειες και έτσι εκφράστηκε δημιουργικά και εργάστηκε με μερικά που τους έλειπε κάτι απο το σώμα τους ή που πονούσε κάπως η ψυχή τους σε ένα άλλο μικρό χωράφι χωρίς πολλά δέντρα. Εκεί κατάλαβε πως σε αυτά τα έντομα και ζωάκια υπάρχει ανάγκη να επισκέπτεται κάποιος το χωράφι τους στα οποία θα μπορούσε να σπείρει ένα μικρό σπόρο από το ΔΕΝτράκι ή να φυτέψει ένα κλαδάκι του ή να δώσει κάτι από τα φύλλα του. Ονειρεύτηκε λοιπόν όταν ξημερώσει να μοιραστεί την επιθυμία της να γίνει ένα τέτοιο έντομο κηπουρός και κοιμήθηκε ήρεμα στο νυχτοκούκουλο της.
Το παρελθόν που βρήκε νέα θέση στο παρόν. Ο καθένας μας υπάρχει ως μέλος ενός κόσμου όπου υπάρχουν διαφορετικών καταστάσεων και αντιλήψεων για τη ζωή ενός ΔΕΝτρου. Να συνυπάρχεις σε έναν κόσμο όπου η αποδοχή και ο σεβασμός είναι σημαντικοί παράγοντες. Ο καθένας μοναδικός, έχει τη δική του αξία τα δικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τις ικανότητές και τα όνειρά του για τη διαμορφώσει του κήπου. Ταυτόχρονα η πηγή μοναδικότητας – διαφορετικότητας καταλήγει στο ΔΕΝτρο. Ο καθένας μας έχει ευθύνη για ότι συμβαίνει στον κήπο μας που έχουμε ονειρευτή και λαχταρούμε τόσο πολύ για να γεμίζουμε τον ελεύθερο χρόνο. Το ΔΕΝ γίνετε χώρος όπου μπορούμε να σχεδιάσουμε όσα σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε. Η απόσταση μεγάλη, ανεβοκατεβάσματα λόφους χαράδρες συζητώντας, κούραση αλλά παράλληλα και χαμόγελα. Καταλάβαμε τη σημασία της ομάδας μέσα από κοινές συναισθηματικές εμπειρίες που αρχίζουν να αναπτύσσονται αλληλοεπιδρώντας μεταξύ τους. Ο κήπος πρόσφερε ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο τα μέλη δοκίμαζαν νέες εμπειρίες, συμπεριφορές, ανακαλύπτοντας διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας. Αναπτύσσοντας τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους, έδινε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη να έχουν κάποιο ρόλο, έτσι ώστε να συμμετέχουν όλοι…
(Τέλος φάσης 2008)
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και ήρθε η ώρα να κλείσει ο κήπος τις πορτούλες του, οι κηπουροί μαζέψανε τα εργαλεία τους και έφυγαν με ένα σάκο αναμνήσεις. Το ΔΕΝτρο ΔΕΝ ξεράθηκε απλώς ξαναέγινε σπόρος και περίμενε στο χώμα τη βροχή.
(2010 )
Α! Τι είναι αυτό; Άρχισε να ψιχαλίζει! Οι κηπουροί άρχισαν να ψάχνουν ο ένας τον άλλο. Αν συνεχίσει να βρέχει ο σπόρος θα ξαναγίνει ΔΕΝτρο και πρέπει να είναι εκεί να το υποδεχτούν. Το χωράφι όμως άλλαξε. Έχει και άλλα δέντρα πέρα από κερασιές και ροδιές και άλλα χρώματα. Το χώμα του άλλαξε και αυτό και δεν επαρκούν τα παλιά εργαλεία των κηπουρών μας για να το σκάψουν. Πρέπει να αφουγκραστούν το χώμα και να το γευτούν για να μάθουν τι θα είναι πιο χρήσιμο σε αυτό. Φτάνει να βρούνε και άλλους κηπουρούς με καινούρια εργαλεία και με την ίδια λαχτάρα με αυτούς. Άραγε τι φύλλα θα έχουν τα κλαδιά του; Πόσο μεγάλο θα είναι το ΔΕΝτρο; Θα έρθουν πάλι έντομα, πουλιά και ζώα να παίξουν στα κλαδιά του και στις ρίζες του, να πιουν τους χυμούς του και να δυναμώσουν; Ας πάρουμε όλοι τα εργαλεία μας, ας αγκαλιαστούμε δυνατά και ας αρχίσουμε δουλειά.
