Μυθιστόρημα
Σε αυτό το χωριό υπάρχει ένα στοιχειωμένο αρχοντικό. Πολλά ακούγονται για αυτό το σπίτι, όπως ότι κάποιος είχε κρεμαστεί εκεί. Εκεί ζούσε ένας άρχοντας. Ήταν αυτός άραγε; και τι τον οδήγησε σε αυτή την πράξη; Αν δεν ήταν αυτός, ποιος θα μπορούσε να ήταν; Μια παρέα παιδιών το 1930 προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια.
Ήταν μια συννεφιασμένη μέρα, η Μ και η Σ διακοσμούσαν τα φορέματα που τους είχαν παραγγείλει οι αρχόντισσες του χωριού. Ήταν πολύ δύσκολή και απαιτητική δουλειά, όμως την αγαπούσαν. Εκεί που δούλευαν αμέριμνες ακούν τον ήχο μιας πέτρας στο παράθυρο.
Η Μ σηκώθηκε για να δει τι τρέχει. Κάτω από το παράθυρο βρισκόταν ο Α και ο Φ σε έξαλλη κατάσταση. Μόλις είχαν έρθει από το στοιχειωμένο σπίτι και θέλανε να αφηγηθούν τα ευρήματα τους στα κορίτσια. Η Μ και η Σ άφησαν τις δουλειές τους και έφυγαν κρυφά για έναν περίπατο με τα αγόρια.
Η Μ και η Σ δεν μπορούσαν να βγαίνουν εύκολα από το σπίτι τους, καθώς δεν είχαν την άδεια από τους γονείς τους και δεν ήταν αρμοστό δυο κορίτσια να τριγυρνούν με αγόρια. Όμως είχαν αναπτύξει κρυφές σχέσεις με τον Α και Φ και το έσκαγαν σε κάθε ευκαιρία για μια βόλτα.
Ο Α είχε κρεοπωλείο και μόλις έβρισκε χρόνο συναντούσε τον φίλο του τον Φ. Ο Φ ήταν γιος αγρότη και ασχολούνταν και αυτός με την γη. Ήταν δύο νέοι γεμάτη περιέργεια και το χωριό τους είχε για παράξενους. Κανένας δεν άκουγε αυτά που έλεγαν και τους έλεγαν φαντασιόπληκτους. Μόνον οι Μ και Σ μπορούσαν να αφουγκρασθούν τους νέους αυτούς. Γιατί αν και λίγο δειλές για να μπαίνουν σε στοιχειωμένα σπίτια ήταν αρκετά ανοικτές σε αυτά που άκουγαν.
Τα παιδιά επέλεξαν να περπατήσουν σε ένα δασάκι εν ώρα αιχμής, όλοι ήταν στις δουλειές τους και γενικά σε αυτό το δασάκι δεν πλησίαζαν πολλοί. Υπήρχε μια φήμη ότι σε αυτό το μέρος βρισκόταν θαμμένες νάρκες,τις οποίες φήμες είχαν διαδώσει οι ίδιοι οι νέοι για να έχουν ένα χώρο δικό τους. Πέρα από τα βλέμματα των χωρικών.
Ήταν ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο έλατα οπού κάνεις θα μπορούσε να ακούσει με ευκολία και ευχαρίστηση το τραγούδισμα των άλλων κατοίκων του δάσους, των πουλιών. Η Μ και η Σ ήταν ανυπόμονες να ακούσουν επιτέλους τα μαντάτα που κουβαλούσαν τα παιδιά. Έτσι προέτρεψαν τα αγόρια να καθίσουν και να ξεκινήσουν την αφήγηση.
Ο Α άρχισε να λέει ότι μπαίνοντας μέσα στο αρχοντικό όλα μαρτυρούσαν την εγκατάλειψη του. Με μεγάλο κίνδυνο ανέβηκε στον δεύτερο όροφο, τα σκαλοπάτια μπορούσαν να υποχωρήσουν εύκολα. Ο Φ ήταν ποιο διστακτικός και περίμενε στο ισόγειο.
Συνεχίζοντας την αφήγηση τους ο Α άρχισε να μας περιγράφει όλα αυτά που αντίκρισε στο εγκαταλελειμμένο αρχοντικό.
Το σπίτι φαινόταν λεηλατημένο και μόνο ένα τζάκι και μερικά κάδρα μαρτυρούσαν την παλιά του δόξα. Ξάφνου ο Φ ανεβαίνει αποφασισμένος καθώς η περιέργεια τον είχε κυριεύει.
Εκεί ο Φ παρατήρησε ένα κάδρο ξεφτισμένο στο οποίο απεικονίζονταν ένας άντρας καλοντυμένος με ένα τεράστιο μαύρο καπέλο στο κεφάλι του, διπλά του μια γυναίκα κάπως μεγαλύτερη του με απλανές ύφος στα μάτια της.
Πολλά ερωτήματα κυρίεψαν τους δύο νέους.
Ποιοι να ήτανε άραγε;
Οι ιδιοκτήτες; Ή ήταν μια τυχαία εικόνα;
Οι δύο νέοι συνέχισαν την έρευνα τους.
Εκείνη την στιγμή ο Α πάτησε ένα σάπιο δοκάρι και παραλίγο να βρεθεί κάτω, όμως με την άμεση αντίδραση του Φ γλίτωσε. Τα παιδιά αποφάσισαν να κατέβουν και να μην διακινδυνεύσουν άλλο τις ζωές τους. Κατεβαίνοντας το μάτι του Α έπεσε σε ένα φάκελο που ήταν πεταμένος και κιτρινισμένος σε μια γωνία.
Χωρίς δεύτερη σκέψη το άρπαξε κατεβαίνοντας στο ισόγειο, για να το διαβάσει με ασφάλεια. Το γράμμα έγραφε.
Αγαπημένε μου αδερφέ,
Δεν αντέχω άλλο να είμαι φυλακισμένη σε αυτούς τους τοίχους, η ζωή μου δεν έχει νόημα, όλα μου φαίνονται μουντά και ανούσια. Δε μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις την ανάγκη μου για συντροφιά και με την εγωιστική σου αγάπη δεν μου επέτρεψες να ακολουθήσω το όνειρο μου με τον μοναδικό άνθρωπο που με έκανε να νιώσω, τι πάει να πει χαρά, αγάπη και συντροφιά. Βαρέθηκα να κουβαλάω τα επικριτικά βλέμματα των συγχωριανών μου, γι αυτό αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Ελπίζω αυτή η απόφαση μου να σε βοηθήσει να καταλάβεις πώς ο δρόμος που αποφάσισες και για τους δυο μας ήταν ένας μονόδρομος.
Σ' αγαπώ και ελπίζω να με συγχωρέσεις Λ.
Τα κορίτσια είχαν μείνει αποσβολωμένα έχοντας μια θλίψη στα μάτια τους. Τελικά η πικρή αλήθεια ήταν κρυμμένη σε ένα γράμμα. Οι φήμες ότι ο άρχοντας είχε πεθάνει μόνος του από τη στεναχώρια, ήταν αληθινές. Έτσι εξηγείτε, είχε χάσει τον μοναδικό άνθρωπο στη ζωή του, με αυτόν τον άσχημο τρόπο.
Τα παιδιά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ευχήθηκαν να αναπαυθούν οι ψυχές τους εν ειρήνη συνεχίζοντας τον περίπατο τους. Ποιος ξέρει άραγε τι άλλο θα ανακαλύψουν στο μέλλον...
