Μια φορά κι έναν καιρό - το φθινόπωρο του 2002 - μαζεύτηκαν γύρω από μία αυτοσχέδια ταμπέλα που έγραφε 'εδώ εμψύχωση νέων' επίδοξοι ακροβάτες. Δεν γνώριζαν ακόμα ότι είναι ακροβάτες, έμενε να το ανακαλύψουν το καλοκαίρι του 2006, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Σημασία έχει ότι ονομάτισαν την ακροβασία.
«Ακροβατούμε ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα της διαπολιτισμικής συνύπαρξης. Διαπολιτισμική διάσταση έχει κάθε πτυχή της ζωής μας, της ταυτότητάς μας. Ο καθένας κι η καθεμιά μας είναι ένας ολόκληρος, πολυδιάστατος, μοναδικός κόσμος. Γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ή μένουμε εντός αντιληπτικών ορίων, ανοιχτοί γι’ αλληλεπίδραση μόνο σ' ό, τι ονομάζουμε 'δικό μας'; Πώς να νοήσουμε τη συνεργασία μεταξύ μας, τη συνύπαρξη, ώστε να αξιοποιείται η ετερότητα, η διαφορά κι η σύγκρουση; Πώς να γεφυρώσουμε διαφορετικές γενιές και πληθυσμιακές ομάδες νέων, με τόσο διαφορετικά μεταξύ τους βιώματα; Πώς να εντάξουμε νέους σε μία ιστορία που γράφουν οι ίδιοι; Χρειαζόμαστε έναν ανθρώπινο και φυσικό εργαστηριακό χώρο».
Κάπως έτσι γεννήθηκε το Δημιουργικό Εργαστήρι Νέων, αν και με αμφιβολία αν τα αρχικά του (ΔΕΝ) θα ξεπερνούσαν την άρνηση. Όμως είπαμε. Αυτοί ήταν ακροβάτες. Για όσο κρατούσε η παιδική ηλικία του ΔΕΝ, μπορούσαν να παίζουν και να μαθαίνουν. Καθώς “το” ΔΕΝ έγινε “τα” ΔΕΝ στην εφηβική φάση της δράσης –με ομάδες παιδιών, προεφήβων, εφήβων εδώ κι εκεί, στις πόλεις και στα χωριά, στα βουνά και στους κάμπους των νομών Ξάνθης & Ροδόπης– σύμβολα επαναλαμβανόμενα αναδύθηκαν το ΔΕΝτρο κι ο ιστός, καθώς επικοινωνούσαν οι ομάδες νέων μεταξύ τους στις “Πολυφωνίες”. Πέρασαν χρόνια, πέρασαν καιροί, ξαναβρέθηκαν το φθινόπωρο του 2010 στο Νέστο - φιλόξενο σπίτι των ΔΕΝ από παλιά. Το ΔΕΝτρο αναζητούσε κηπουρούς, πρόθυμους να καλλιεργήσουν εκ νέου έναν γόνιμο κήπο. Ο καθένας είχε τη δική του ιστορία, τη δική του αφήγηση να συμβάλλει στο διάλογο.
Η ανατροφοδότηση είναι γνώρισμα των ζώντων συστημάτων. Για μια δράση κι ένα δίκτυο συνεργατών, οι πολλαπλές αφηγήσεις γίνονται εργαλείο αυτορρύθμισης, ανατροφοδότησης, αναδιαπραγμάτευσης στόχων και μεθόδων, εκτίμησης κι αποτίμησης, αναγνώρισης ενός εξελισσόμενου πεδίου δράσης και του πώς μετέχουμε σ’ αυτό. Πώς διαμορφώνουμε τα κοινωνικά πεδία που με της σειρά τους μας διαμορφώνουν. Πώς συν-διαμορφώνουμε και συνυπάρχουμε, στην πράξη.
Θα μπορούσαν άραγε να επινοήσουν ένα δίκτυο συνεργατών με πολυπρισματική ματιά και δράση; Μαθαίνεται η τέχνη της σύνθεσης πολλαπλών αφηγήσεων; Μιας κι οι έφηβοι των ομάδων ΔΕΝ ήταν πια νέοι ενήλικες, πώς μπορούσαν να συμβάλλουν ως μέρος του δικτύου συνεργατών;
Όταν έχει κανείς περισσότερα ερωτήματα απ’ όσες απαντήσεις, αλλά και μέθοδο αναζήτησης μαζί με την ικανότητα ν’ αυτενεργεί ως μέλος ομάδας, αναλαμβάνοντας συγχρόνως την ευθύνη 'να γεμίσει τα παπούτσια του', τότε συναντά μια νέα φάση ζωής. Κάπως έτσι λοιπόν, γεννήθηκε κι η νέα προκλητική φάση της ζωής των ΔΕΝ: η 'ΔΕΝηλικίωση'. Σ’ αυτήν την τρίτη φάση του ΠΕΜ, το 'Δ' του ΔΕΝ έγινε 'Δ3' - δημιουργικό, διαπολιτισμικό, διαδραστικό. Αν ζήσανε αυτοί καλά, θα το μάθουμε σε άλλες ιστορίες.
- Άννη Βασιλείου, Κοινωνική Ψυχολόγος, Εμψυχώτρια
